Ponadto, wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji administracyjnej może nastąpić jedynie wtedy, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organy administracji publicznej naruszyły prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 ww. ustawy.
Sądowa kontrola legalności zaskarżonej decyzji, przeprowadzona w niniejszej sprawie w oparciu o ww. kryterium, wykazała że zarówno zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji wydane zostały z naruszeniem prawa, co oznacza, że skarga zasługuje na uwzględnienie.
Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia organu pierwszej i drugiej instancji stanowił przepis art. 21 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 2007 roku o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 1228 ze zm.), dalej zwanej ustawą, w myśl którego wypłatę świadczeń z funduszu alimentacyjnego wstrzymuje się, jeżeli osoba uprawniona albo jej przedstawiciel ustawowy, którzy złożyli wniosek o przyznanie świadczeń z funduszu alimentacyjnego: odmówili udzielenia lub nie udzielili, w wyznaczonym terminie, wyjaśnień co do okoliczności mających wpływ na prawo do świadczeń.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji uznał, że skarżący mimo wezwania z dnia 11 września 2014 r. do uzupełnienia wniosku o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego poprzez dostarczenie zaświadczenia szkolnego o podjęciu nauki w roku szkolnym 2014/2015 nie zgłosił się w wyznaczonym terminie. Natomiast organ odwoławczy ustalił na podstawie akt sprawy, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że już w dniu 15 września 2014 r. organ pierwszej instancji dysponował oświadczeniem ojca skarżącego, zawierającego informację, że skarżący od 1 września 2014 r. nie podjął nauki i nie składał dokumentów na wyższą uczelnię.
Sąd zauważa, że prawidłowo ustalony przez organ drugiej instancji stan faktyczny w sprawie uniemożliwiał organom rozstrzyganie na podstawie powołanego przez nie przepisu prawa materialnego. Przypomnieć wypada bowiem, że wypłatę świadczeń z funduszu alimentacyjnego wstrzymuje się, jeżeli osoba uprawniona albo jej przedstawiciel ustawowy, którzy złożyli wniosek o przyznanie świadczeń z funduszu alimentacyjnego nie udzielili, w wyznaczonym terminie, wyjaśnień co do okoliczności mających wpływ na prawo do świadczeń. Skoro w wyznaczonym terminie organy uzyskały żądane informacje, mające niewątpliwie wpływ na prawo do świadczeń, to wstrzymując wypłatę świadczenia na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy naruszyły ten przepis prawa materialnego.
Na marginesie jedynie dodatkowo wskazać trzeba, że zaprezentowane w odpowiedzi na skargę powiązanie art. 21 ust.1 z art. 9 ust.1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów jest całkowicie wadliwe. Wykładnia językowa art. 21 ust.1 ustawy nie budzi żadnych wątpliwości. Wynika z niej, że tylko nieudzielenie w wyznaczonym terminie wyjaśnień co do okoliczności mających wpływ na prawo do świadczeń umożliwia zastosowanie powołanego przepisu. Sytuacja taka nie miała jednak miejsca w tej sprawie, gdyż wyjaśnienie w żądanym przez organ terminie i przedmiocie zostało złożone przez osobę z najbliższej rodziny skarżącego zaś do wiarygodności tych wyjaśnień organy nie miały żadnych zastrzeżeń.
Oczywiście nie jest rzeczą Sądu w tej sprawie wskazywać organom, jakie przepisy prawa materialnego powinny znaleźć zastosowanie w ustalonym przez organy stanie faktycznym.
Biorąc zatem pod uwagę, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji nie odpowiada prawu, Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.