Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Orłowska, Sędziowie Sędzia NSA Marek Gorski (spr.), Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Januszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 maja 2009 r. sprawy ze skargi T. P. na decyzję Wojewody z dnia 12 lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego świadczenia dla bezrobotnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia 16 stycznia 2009 r. nr [...], 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.
Prezydent Miasta decyzją z dnia 16 stycznia 2009 r. orzekł o zwrocie przez T. P. nienależnie pobranych świadczeń pieniężnych w postaci dodatku szkoleniowego w kwocie 165,10 zł oraz sfinansowania kosztów szkolenia w kwocie 2.152,05 zł. W podstawie prawnej decyzji organ wskazał art. 104 k.p.a., art. 76 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) - zwanej dalej również ustawą.
Uzasadniając rozstrzygniecie organ podniósł, że T. P. zarejestrował się w Urzędzie Pracy w G. 23 listopada 2006 r., natomiast od 29 maja 2007 r. do 13 lipca 2007 r. uczestniczył w szkoleniu "Zarządzanie finansowe projektami finansowanymi z UE". Pomimo, że został on pouczony o obowiązku bezzwłocznego informowania o wszelkich zmianach zawartych w karcie rejestracyjnej, nie dopełnił tego obowiązku. Dopiero w dniu 4 grudnia 2007 r. złożył oświadczenie, że w okresie od 26 kwietnia 2007 r. do dnia 30 września 2007 r. był studentem Politechniki [...] i studia odbywał w trybie stacjonarnym. W tych okolicznościach Urząd Pracy uznał, iż niezasadnie poniósł koszty szkolenia strony i wypłaconego mu dodatku szkoleniowego.
Organ podał, że zgodnie z art. 76 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy osoba, która pobrała nienależne świadczenie, pieniężne, obowiązana jest do zwrotu w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, kwoty otrzymanego świadczenia wraz z przekazaną od tego świadczenia zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składką na ubezpieczenie zdrowotne. Natomiast w myśl art. 76 ust. 2 pkt 1 ustawy za nienależne świadczenie uważa się:
świadczenie pieniężne wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do jego pobierania, jeżeli pobierający to świadczenie był pouczony o tych okolicznościach.
T. P. odwołał się od tej decyzji twierdząc, że studia ukończył w 2006 r., a jego figurowanie na liści studentów jeszcze w 2007 r. było tylko wymogiem formalnym niezbędnym dla dopuszczenia go do egzaminu dyplomowego. Nie poinformowanie Urzędu Pracy o powyższym fakcie wynikało jedynie z zaangażowania w pisanie pracy dyplomowej i przygotowywania się do egzaminu dyplomowego.
Ponadto nie zgodził się z twierdzeniami organu, podnosząc, że ani razu nie został pouczony o finansowych konsekwencjach zmiany statusu.
Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda decyzją z dnia 12 lutego 2009 r. utrzymał w mocy decyzje organu niższej instancji.
Organ odwoławczy zacytował w/w przepisy oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy, a następnie stwierdził, że w dniu rejestracji w Urzędzie Pracy strona podpisała na stronie "C" karty rejestracyjnej bezrobotnego oświadczenie, z którego wynika, iż nie pobiera nauki w szkole w systemie dziennym oraz zobowiązuje się do bezzwłocznego informowania o wszelkich zmianach danych zawartych w tej karcie. W karcie zawarta jest również deklaracja gotowości podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy. Zdaniem organu strona mogła zapoznać się także z treścią ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.