W ocenie Wojewody nie poinformowanie przez stronę Urzędu Pracy o przywróceniu na studnia dzienne od dnia 26 kwietnia 2007 r., które skutkowałoby utratą statusu osoby bezrobotnej stanowiło świadome wprowadzenie w błąd organu co do dalszego spełniania wymogów osoby bezrobotnej w celu wykorzystania związanych z tym uprawnień.
Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy są natomiast okoliczności podniesione w odwołaniu. Wojewoda podkreślił, że wbrew stanowisku organu pierwszej instancji, w sprawie ma zastosowanie art. 76 ust. 2 pkt 2 ustawy, który przewiduje, iż za nienależnie pobrane świadczenie uważa się świadczenie wypłacone na podstawie nieprawdziwych oświadczeń lub sfałszowanych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd powiatowego urzędu pracy przez osobę pobierającą to świadczenie. W szczególności cytowany przepis nie zawiera wymogu pouczenia strony o okolicznościach wymienionych w art. 76 ust. 2 pkt 1 ustawy.
Organ podkreślił, że brak jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego wersję odwołującego się, iż informował Urząd Pracy o ukończeniu 10 semestrów studiów i pisaniu pracy magisterskiej.
Nadto, w ocenie organu, kontynuowanie studiów w systemie dziennym oraz przygotowywanie się do obrony pracy magisterskiej "stanowi przeszkodę w wykazywaniu się gotowością do podjęcia pracy w pełnym wymiarze czasu pracy". Mimo, że strona w momencie kierowania na szkolenie informowała o swojej sytuacji związanej z posiadanym wykształceniem, to jednak nie podała kluczowego faktu, iż z dniem 26 kwietnia 2007 r. została przywrócona na studia dzienne. Organ odwoławczy podkreślił, że nie można ukończyć studiów "generalnie". Datą ukończenia studiów jest data złożenia egzaminu dyplomowego.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku T. P. wskazał, że uzasadnienia decyzji wydanych w jego sprawie są błędne i zawierają nieprawdziwe stwierdzenia.
W jego ocenie o zwrocie koszt szkolenia jako o nienależnym świadczeniu pieniężnym mówi jedynie art. 76 ust. 2 pkt 4 ustawy. W myśl tych postanowień za nienależnie pobrane świadczenie pieniężne uważa się koszty szkolenia w przypadku określonym w art. 41 ust. 6 ustawy, tj. gdy osoba z własnej winy nie ukończyła szkolenia, chyba że powodem było podjęcie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.
Skarżący podważył również zaliczenie przez organ kosztów szkolenia do "świadczeń pieniężnych". Nie można uznać tych kosztów jako świadczenie pieniężne do którego zwrotu był zobowiązany, po przez złożenie nieprawdziwego oświadczenia na karcie bezrobotnego. Ponadto podkreślił, że w chwili rejestracji jako osoba bezrobotna rzeczywiście był skreślony z listy studentów, tak samo jak w chwili złożenia podania o skierowanie na przedmiotowe szkolenie.
Powtórzył, że był zbyt zajęty przygotowaniami do egzaminu dyplomowego, by pamiętać o wszystkich obowiązkach informacyjnych wynikających z podpisanej karty bezrobotnego. Został ponownie wpisany na listę studentów jedynie w celu zaliczenia pracy dyplomowej.
Urząd Pracy uzyskał pierwszą informację o tym, że skarżący jest wpisany na listę studentów, gdy próbował przenieść termin stawiennictwa w Urzędzie Pracy w związku ze spotkaniem z promotorem jego pracy magisterskiej. To dobitnie świadczy o tym, że niesłuszne są twierdzenia organu o celowym wprowadzeniu w błąd Urząd Pracy.