Jeżeli chodzi o gotowość do świadczenia pracy skarżący podkreślił, że wielu studentów podejmuje na 4 i 5 roku zatrudnienie, a on miał do powtórzenia jeden przedmiot (1 godzina w tygodniu). Jego ponowne wpisanie na listę studentów było wymogiem formalnym, zależnym od przepisów wewnętrznych uczelni, umożliwiających mu dopuszczenie do egzaminu dyplomowego.
Zarzucił także, iż w skierowaniu na szkolenie było jedynie oświadczenie, że zobowiązuje się do zwrotu kosztów szkolenia i ubezpieczenia w przypadku nieusprawiedliwionego przerwania szkolenia. W żadnym razie nie mógł mieć świadomości Jakie represje finansowe mogą go spotkać. Nie rozumie jak Urząd Pracy może żądać zwrotu kosztów szkolenia powołując się na inne konsekwencje niż te, o których był ostrzeżony w skierowaniu.
Wielokrotnie informował urząd o swojej sytuacji tj. o 10 zaliczonych semestrach studiów, braku zaliczenia egzaminu dyplomowego i to, że jest w takcie pisania pracy dyplomowej. W żadnym wypadku nie został ostrzeżony o konsekwencjach ewentualnego i bardzo prawdopodobnego powrotu na ostatni semestr studiów związanym z zaliczeniem pracy dyplomowej.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoją dotychczasową argumentację. Podkreślił, że skarżący nie dopełnił ciążących na nim obowiązków i zataił fakt przywrócenia go na studia dzienne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
Ponad wszelką wątpliwość skarżący został skierowany na szkolenie bezrobotnych w związku z umową zawartą w dniu 25 maja 2007 r.
Szkolenie miało się odbyć w okresie od 29 maja 2007 r. do 13 lipca 2007 r. i w tym czasie się odbyło. Szkolenie to skarżący ukończył, czego dowodem jest zaświadczenie o ukończeniu kursu wydane przez Polskie Towarzystwo Ekonomiczne w G.
Decyzją z dnia 1 czerwca 2007 r. Prezydent Miasta przyznał skarżącemu prawo do dodatku szkoleniowego od dnia 29 maja 2007 r. w wysokości 20% kwoty zasiłku.
W tym czasie skarżący T. P. był już studentem studiów stacjonarnych Politechniki [...].
Jak wynika z akt sprawy wznowienie studiów na 10 semestrze w celu złożenia egzaminu dyplomowego nastąpiło od dnia 26 września 2007 r. do 13 grudnia 2007 r.
W aktach sprawy brak jest jednak jakiegokolwiek dowodu na to kiedy skarżący dowiedział się o tym fakcie i czy przystępując do szkolenia dla bezrobotnych wiedział już o tym że, został przywrócony na studia.
Ponieważ rok szkolny rozpoczął się 1 września a rok akademicki 1 października jest prawdopodobne, iż skarżący o fakcie przywrócenia go na studia na 10 semestr dowiedział się dopiero po skończeniu szkolenia dla bezrobotnych.
Kwestię zwrotu kosztów szkolenia regulują art. 41 ust. 6 ustawy o promocji zatrudnienia instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 69 poz. 415 z 2008 r.).
Z przepisu tego jednoznacznie wynika, iż do zwrotu kosztów szkolenia zobowiązana jest jedynie osoba, która z własnej winy nie ukończyła szkolenia.
Koszty szkolenia w niniejszej sprawie w żadnym razie nie są nienależnym świadczeniem pieniężnym pobranym przez bezrobotnego o jakim mowa w art. 76 ust. 2 a także ust. 1 cytowanej ustawy bowiem skarżący szkolenie ukończył.
Fakt utraty statusu osoby bezrobotnej nie stanowi podstawy do zwrotu kosztów szkolenia. Wojewódzki Sąd Administracyjny podziela w tej kwestii pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie II SA/Wa 446/08 (LEX nr 227697).
Kwestią do rozważania pozostaje sprawa dodatku szkoleniowego w kwocie 165,10 zł.
Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala jednak na jednoznaczne stwierdzenie, iż skarżący podejmując szkolenie i pobierając dodatek szkoleniowy był świadom tego, że został przywrócony w prawach studenta a zatem, że świadomie wprowadził organ administracyjny w błąd. Nadto brak jest dowodów na to, iż był powiadomiony o konsekwencjach pobierania świadczenia w sytuacji przywrócenia go w prawach studenta nawet wówczas kiedy o przywróceniu w prawach studenta dowiedział się po pobraniu świadczenia.
Mając powyższe rozważania na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż zaskarżona decyzja a także poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem art. 7 i 71 K.p.o. i na mocy art. 145 § 1 ust. 1 lit. c) p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
Mając na uwadze treść decyzji sąd administracyjny z tytułu art. 152 p.p.s.a. o unieważnieniu jej wykonania.