Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędzia NSA Marek Gorski, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Beata Kaczmar, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2009 r. sprawy ze skargi W. M. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia 23 października 2008 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia czasu wolnego od pracy oddala skargę.
Decyzją z dnia 5 września 2008 r. nr [...] Dyrektor Aresztu Śledczego, na podstawie art. 104 k.p.a, art.31 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2 i 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996r. o Służbie Więziennej /t.j. Dz. U. z 2002r. nr 207 poz. 1761 z późn. zm./, odmówił W. M. udzielenia czasu wolnego w wymiarze 2.256,36 godzin, które przepracował w okresie od dnia 1 marca 2005r. do dnia 31 grudnia 2007r..
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że W. M. jest funkcjonariuszem Służby Więziennej. Podczas pełnienia służby w Areszcie Śledczym w G. wykonywał obowiązki wynikające z zajmowanego stanowiska, tzn. młodszego lekarza, lekarza, asystent, starszego asystenta, a następnie ordynatora oddziału wewnętrznego szpitala. Będąc lekarzem pełnił również dyżury medyczne, za które otrzymywał wynagrodzenie zgodnie z art. 32j obowiązującej wówczas ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Przytaczając definicję dyżuru medycznego z art. 18d ust. 1 pkt 4 ww. ustawy organ wskazał, iż ma ona charakter regulacji całościowej i dlatego brak jest podstaw do uznania, że do dyżuru medycznego mają zastosowanie przepisy kodeksu pracy dotyczące godzin nadliczbowych. Dyrektywa nr 2003/88/WE nie reguluje kwestii rekompensaty za nieudzielone wolne od pracy lecz wprowadza pojęcie prawa do odpoczynku dobowego i tygodniowego. Nieudzielanie na bieżąco odpoczynku nie uprawnia do kumulowania tego czasu celem udzielenia łącznego okresu odpoczynku w późniejszym terminie, gdyż jest to niezgodne z celami dyrektywy.
W odwołaniu od tej decyzji, skarżący podniósł, iż organ I instancji nie przytoczył żadnej podstawy prawnej popierającej stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu decyzji. Organ dokonał błędnej interpretacji art. 3, 5 i 6 dyrektywy nr 93/104/WE. Była ona sprzeczna z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Najwyższego, z którego jednoznacznie wynika, iż działanie pracodawcy, który nie respektuje obowiązku udzielania pracownikowi czasu wolnego jest bezprawne. Stanowisko ETS i SN uznaje prawo pracownika do uzyskania kompensacyjnego czasu wolnego, gdy upłynął już okres rozliczeniowy, wskazując jednocześnie, że pracownikowi nie przysługuje roszczenie o dodatkowe wynagrodzenie w razie nieudzielenia odpowiednich przerw w pracy. Zdaniem W. M. mógł on dokonać wyboru środka, który zniwelowałby skutki bezprawnego działania pracodawcy, w postaci udzielenia czasu wolnego.
Decyzją Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia 13 października 2008r. nr [...] decyzja organu I instancji została utrzymana w mocy.
W uzasadnieniu stwierdzono, iż zgodnie z art. 108 ustawy o Służbie Więziennej oraz zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 1997r. w sprawie warunków wynagradzania lekarzy - funkcjonariuszy Służby Więziennej za wykonywanie zleconych zadań wykraczających poza obowiązki służbowe (Dz. Urz. MS. Z 1997r. Nr 3, poz. 29), dyżur lekarski traktowany był jako zadanie zlecone wykraczające poza obowiązki służbowe, za które funkcjonariusz otrzymywał dodatkowe wynagrodzenie. Dyżur nie był traktowany jako czas pracy, za który przysługiwało lekarzowi prawo do odpoczynku. Organ zgodził się z poglądem skarżącego, iż stanowisko przedstawione w dyrektywie nr 2003/88/WE jest "stanowiskiem na teraz i na przyszłość", podkreślając, iż organ I instancji pogląd ten także potwierdził. Zatem nie było sprzeczności w wykładni prawa dokonanej przez organ I instancji z treścią dyrektywy i orzecznictwa.