Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Sudoł (spr.), Sędziowie NSA Anna Orłowska, WSA Alina Dominiak, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Anna Zegan, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2012 r. sprawy ze skargi K. R. na czynność Starosty z dnia 14 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu nadpłaty w opłacie za wydanie karty pojazdu 1) stwierdza bezskuteczność czynności Starosty z dnia 14 września 2011 r., nr [...], 2) zasądza od Starosty na rzecz skarżącego K. R. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wnioskiem z dnia 2 sierpnia 2011 r. K. R. zwrócił się do Starosty o stwierdzenie nadpłaty w opłacie za wydanie 207 kart pojazdów po raz pierwszy zarejestrowanych w kraju w wysokości 425 zł za każdy z pojazdów, co stanowi kwotę ogółem 87.975 zł; stwierdzenie uprawnienia do otrzymania zwrotu części opłat za wydanie kart pojazdu oraz ich zwrot z oprocentowaniem od dnia ich uiszczenia do dnia określonego zgodnie z art. 78 § 5 pkt 2 ordynacji podatkowej, tj. do 30 - go dnia od dnia publikacji sentencji orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-134/07 P. K. przeciwko Gminie Miasta J. - do dnia 7 kwietnia 2008 r.
Jako podstawę żądania wskazano art. 67 w zw. z art. 60 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, przepisy zawarte w dziale III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa oraz w/w postanowienie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 grudnia 2007 r.
W orzeczeniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyrażono pogląd, że artykuł 90 akapit 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on opłacie, takiej jak ta przewidziana w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, która to opłata w praktyce jest nakładana w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego, lecz nie jest nakładana w związku z nabyciem w Polsce używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on tam już zarejestrowany.
Pobrana w okresie od dnia 17 czerwca 2004 r. do dnia 6 kwietnia 2006 r. przez organ od skarżącego opłata za wydanie karty pojazdu, wbrew treści art. 77 ust. 4 i ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie pozostawała w związku z kosztami związanymi z drukiem i dystrybucją kart pojazdów, a znacząco je przekraczała. W związku z tym, uiszczona na podstawie cyt. rozporządzenia opłata w kwocie 500 zł powinna zostać zakwalifikowana w zakresie nadwyżki ponad 75 zł jako podlegająca zwrotowi. Opłata przewidziana w aktualnie obowiązującym rozporządzeniu Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu wynosi bowiem 75 zł.
W ocenie wnioskodawcy, uiszczona opłata za kartę pojazdu nigdy nie miała charakteru zobowiązania i została uiszczona przed wydaniem karty pojazdu. Ponadto zobowiązanie podatkowe, które wygasło wskutek zapłaty nie ulega przedawnieniu, co oznacza, że termin przedawnienia nie biegnie, a prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty nie wygasa.
Starosta w piśmie z dnia 14 września 2011 r. odmówił uwzględnienia wniosku, gdyż w jego ocenie jest on pozbawiony podstawy prawnej.
Organ zwrócił uwagę na wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia wniosku. Z jednej strony wnioskodawca wskazuje bowiem rozstrzygnięcia negujące możliwość stosowania ustawy Ordynacja podatkowa do opłat za wydanie kart pojazdu, by następnie wskazywać określone przepisy działu III Ordynacji podatkowej, jako podstawę żądania.