Podkreślono natomiast, że nie są zasadne te zarzuty skargi kasacyjnej, które odnoszą się do błędnego określenia podstawy prawnej zaskarżonej uchwały. W omawianym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wskazujące na dopuszczalność powołania jako podstawy prawnej zaskarżonej uchwały przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz.U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.). Niewątpliwie sprawy lokalne transportu zbiorowego należą do zadań własnych gminy - art. 7 ust. 1 pkt. 4 ustawy o samorządzie gminnym. Zasady i formy gospodarki komunalnej gmin, polegające na wykonywaniu przez nie zadań własnych w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, określa ustawa z 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz.U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43 ze zm.). Stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt. 2 ustawy o gospodarce komunalnej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego postanawiają o wysokości cen i opłat albo o sposobie ustalania cen i opłat za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej oraz za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samorządu terytorialnego. Oznacza to, że jeżeli nic innego nie wynika z przepisów szczególnych, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego mają obowiązek wykonać postanowienia zawarte w/w przepisie i to także w zakresie usług przewozów transportu zbiorowego. Natomiast przepis art. 8 ust. 1 ustawy o cenach stwarza radzie gminy możliwość ustalania cen urzędowych za usługi przewozowe transportu zbiorowego. Jeżeli rada gminy skorzysta z przysługującego jej uprawnienia, określi w ten sposób ceny urzędowe obowiązujące wszystkie podmioty świadczące usługi w zakresie transportu zbiorowego na terenie gminy. Oznacza to, że przepis art. 8 ust. 1 ustawy o cenach mógł stanowić podstawę prawną zaskarżonej uchwały (zobacz wyrok NSA z 19.07.2005 r., sygn. akt I OSK 130/05, LEX nr 190697).
Powyższe rozstrzygniecie poprzedziło, co następuje:
Rada Miasta C., uchwałą Nr [...] z dnia [...], powołując się na art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach w związku z 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 oraz art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), w sprawie taryfy opłat za usługi przewozowe lokalnym transportem zbiorowym w C. powierzone do realizacji przez Gminę C., w § 1 ustaliła:
- pkt 1 opłaty za usługi przewozowe lokalnym transportem zbiorowym określone w załączniku nr 1 do uchwały,
- pkt 2 w załączniku nr 2 kategorie osób uprawnionych do opłaty ulgowej i zwolnionych z odpłatności za usługi przewozowe.
W § 2 tej uchwały ustalono, że opłaty za przejazdy na liniach specjalnych, rekreacyjnych, imprezowych ustala przewoźnik na zasadzie rentowności tych przewozów.
Na powyższą uchwałę skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach złożył Wojewoda [...] wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości, jako niezgodnej z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach, gdyż przepis ten nie stanowi podstawy prawnej do podjęcia uchwały ustalającej taryfy za usługi przewozowe lokalnym transportem zbiorowym, a jedynie cen urzędowych za usługi przewozowe transportu zbiorowego oraz za przewozy taksówkami na terenie gminy.