Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Herman, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik, Sędzia WSA Adam Nita (spr.), po rozpoznaniu na w trybie uproszczonym w dniu 10 maja 2017 r. sprawy ze skargi T. M. na postanowienie Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania oddala skargę.
Na skutek złożenia przez T. M., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą "A" (zwanego dalej Skarżącym lub Przedsiębiorcą) wniosku [...] r. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Prezes Wyższego Urzędu Górniczego (w dalszej części uzasadnienia określany także mianem Organu) wydał postanowienie z [...] r., nr [, ldz. [...], mocą którego utrzymał w mocy zaskarżone, wydane przez siebie postanowienie z [...] r., nr [...], ldz. [...]. W tym rozstrzygnięciu nieostatecznym Prezes Wyższego Urzędu Górniczego odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji. Podstawą prawną ostatecznego postanowienia Organu był art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 i art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, z późn. zm.), zwanej dalej k.p.a., oraz art. 10 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829), zwanej dalej u.s.d.g.
Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco.
Skarżący, działając na podstawie art. 10 ust. 1 u.s.d.g. zwrócił się do Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego o - jak to określił - dokonanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów dotyczących danin publicznych określonych przez art. 140 Prawa geologicznego i górniczego, a w szczególności:
1) czy wykonywanie wykopów budowlanych, prowadzone na podstawie ostatecznego pozwolenia na budowę oraz w sposób i w określonych tą decyzją granicach,
2) czy usuwanie surowców mineralnych znajdujących się w granicach przestrzeni wyznaczonej takim pozwoleniem (kruszywo, surowce ilaste, ich mieszanki, masy ziemne)
- jest wydobywaniem kopaliny bez wymaganej koncesji, a w konsekwencji czy podlega opłacie podwyższonej w rozumieniu art. 140 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze, zwanej dalej p.g.g.
W odpowiedzi na to pismo, Organ odmówił wszczęcia postępowania. W jego przekonaniu wniosek Przedsiębiorcy nie mieścił się w obszarze regulacji zawartej w art. 10 ust. 1 u.s.d.g., ponieważ w sposób oczywisty wykraczał poza dopuszczalny zakres interpretacji jako instytucji uregulowanej we wspomnianym akcie prawnym. Nie mogąc zaś przekazać wniosku właściwemu organowi, na podstawie art. 66 § 3 k.p.a., odmówił wszczęcia postępowania w oparciu o art. 61 a § 1 k.p.a.
Ze stanowiskiem tym nie zgodził się Skarżący, który złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zarzucił on nieostatecznemu postanowieniu Organu podjęcie go z rażącym naruszeniem zasad wypowiedzianych w art. 7 i 77 k.p.a. w zw. z art. 61a oraz art. 10 ust. 1 u.s,d.g. Ponadto, Przedsiębiorca argumentował, że opłata podwyższona jest daniną publiczną w rozumieniu art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1870), zwanej dalej u.f.p. i jego zdaniem, organem właściwym do wydania decyzji jest Prezes Wyższego Urzędu Górniczego.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i - w konsekwencji - utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. Stało się tak, ponieważ uznał się on za niewłaściwy do rozpoznania sprawy (wniosku o interpretację) o takiej treści, jaka została sformułowana w skierowanym do niego piśmie. Jak podkreślił Prezes Wyższego Urzędu Górniczego, wniosek o wydanie interpretacji, w rzeczywistości nie dotyczył opłaty podwyższonej. Stało się tak, ponieważ z jego treści wynika, że strona oczekuje odpowiedzi na pytanie, czy opisane przez nią czynności stanowią wydobywanie kopaliny bez wymaganej koncesji. Dopiero bowiem stwierdzenie przez właściwy organ prowadzenia działalności bez wymaganej koncesji, stanowi podstawę do nałożenia na sprawcę opłaty podwyższonej, o której mowa w art. 140 p.g.g. Podkreślił on również generalny, a nie indywidualny charakter złożonego wniosku uniemożliwiający wydanie interpretacji.