Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Jużków, Sędzia WSA Barbara Orzepowska - Kyć, Protokolant Sekretarz sądowy Anna Charchuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2007 r. przy udziale - sprawy ze skargi Firmy "A" Sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Dyrektor Izby Celnej w K. decyzją z [...] nr [...] utrzymał w mocy swoje rozstrzygnięcie z [...] nr [...], którym stwierdził nieważność ostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w B. z [...]. nr [...] stwierdzającej nadpłatę w podatku akcyzowym w kwocie [...] zł, powołując się przy tym na art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze. zm.), art. 2621 § 1, art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (tekst jednolity Dz. U. z 2001 r., Nr 75, poz. 802 ze zm.), art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623 z 2004 r.).
W uzasadnieniu przypomniał, że podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej było naruszenie przez organ podatkowy przepisów dotyczących wszczęcia postępowania podatkowego oraz naruszenie przepisów w sprawie stwierdzenia nadpłaty akcyzy poprzez wydanie rozstrzygnięcia bez uprzedniego ustalenia zobowiązania podatkowego. W odwołaniu od tego rozstrzygnięcia strona skarżąca zarzuciła naruszenie:
- art. 120 i art. 247 § 1 pkt. 3 Ordynacji podatkowej poprzez stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej, która nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa;
- art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez nie wyjaśnienie, które przepisy Ordynacji podatkowej naruszył naczelnik urzędu celnego;
- art. 165 § 1, art. 170 § 1 i art. 171 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 247 § 1 pkt. 3 Ordynacji podatkowej poprzez błędne uznanie, że ostateczna decyzja została wydana z rażącym naruszeniem tych przepisów;
- art. 20 ust. 3 i art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku akcyzowym w związku z art. 247 § 1 pkt. 3 Ordynacji podatkowej poprzez błędną wykładnię i błędne uznanie, że decyzja ostateczna została wydana z rażącym naruszeniem przepisów ustawy o podatku akcyzowym.
Odnosząc się do tych zarzutów Dyrektor Izby Celnej przedstawił następującą argumentację faktyczną i prawną:
W dniu [...] strona skarżąca dokonała zgłoszenia celnego wnioskując o objęcie procedurą dopuszczenia do obrotu importowanych towarów objętych tym zgłoszeniem. Następnie [...] zwróciła się do Naczelnika Urzędu Celnego II w W. z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym z tytułu błędnego obliczenia akcyzy w 27 zgłoszeniach celnych, między innymi w zgłoszeniu z [...]. Z kolei, Naczelnik Urzędu Celnego II w W. przekazał ten ostatni wniosek Naczelnikowi Urzędu Celnego w B. wraz z pismem z [...]., który to organ wydał decyzję z [...] stwierdzającą nadpłatę w podatku akcyzowym. Po wszczęciu postępowania nadzwyczajnego Dyrektor Izby Celnej w K. decyzją z [...]. stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w B.
Odnosząc się do zarzutów odwołania Dyrektor Izby Celnej w K. wyjaśnił, że stwierdził nieważność decyzji ostatecznej na podstawie art. 247 § 1 pkt. 3 Ordynacji podatkowej, ponieważ wydano ją z rażącym naruszeniem prawa, które polegało przede wszystkim na tym, że postępowanie podatkowe nie zostało wszczęte, ponadto rozstrzygnięcie o nadpłacie zapadło bez uprzedniego wydania decyzji określającej prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego. Zachodziła zatem konieczność usunięcia z obrotu prawnego decyzji dotkniętej wadą nieważności. Organ odwoławczy stwierdził przy tym, iż rażące naruszenie prawa polega na sprzeczności pomiędzy treścią przepisu, a rozstrzygnięciem zawartym w decyzji. Następnie powołując się na art. 165 § 1 Ordynacji podatkowej przypomniał, że co do zasady postępowanie zostaje wszczęte, kiedy wniosek strony zostanie doręczony organowi właściwemu w sprawie, ponieważ doręczenie żądania innemu organowi, choć może wywołać skutek w postaci zachowania terminu, nie powoduje wszczęcia postępowania podatkowego. Natomiast wszczęcie postępowania z urzędu następuje z dniem doręczenia stronie postanowienia o wszczęciu. Odnosząc te rozważania do rozpoznawanej sprawy organ odwoławczy przypomniał, iż wniosek strony o stwierdzenie nadpłaty dotyczył 27 zgłoszeń celnych, a właściwymi do rozstrzygania byli naczelnicy kilku urzędów celnych. Naczelnik Urzędu Celnego w W. wadliwie powołując się na art. 170 Ordynacji podatkowej przekazał wniosek między innymi, Naczelnikowi Urzędu Celnego w B., ponieważ jego część dotyczyła dwóch zgłoszeń celnych dokonanych według właściwości miejscowej tego organu. W ocenie organu odwoławczego do ustalonego stanu faktycznego miał zastosowanie art. 171 § 1 Ordynacji podatkowej regulujący sytuację, kiedy do jednego organu wniesione zostało podanie dotyczące właściwości kilku organów podatkowych. Jeżeli podanie dotyczy kilku spraw podlegających załatwieniu przez różne organy, organ podatkowy, do którego wniesiono podanie rozpatruje sprawę należącą do jego właściwości. Równocześnie zawiadamia wnoszącego podanie, że w sprawach innych powinien wnieść odrębne podanie do właściwego organu informując przy tym stronę o regulacji zawartej w art. 171 § 2 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którą jeżeli organ podatkowy otrzyma podanie złożone w trybie opisanym powyżej w terminie 14 dni od doręczenia zawiadomienia, podanie to uważa się za złożone w dniu wniesienia pierwszego podania a ponadto nie wywołuje ono skutków w postaci skrócenia terminów do rozpatrzenia sprawy. Niezastosowanie wskazanej regulacji prawnej w tej sprawie spowodowało, że decyzja została wydana bez formalnego wszczęcia postępowania.