Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek Sędziowie WSA Renata Czeluśniak WSA Ewa Michna (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w W na czynność Prezydenta Miasta z dnia 13 sierpnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty za kartę pojazdu I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności, II. uznaje obowiązek Prezydenta Miasta do dokonania zwrotu na rzecz strony skarżącej A sp. z o.o. w W opłaty w wysokości 425 zł (czterysta dwadzieścia pięć złotych), pobranej za wydanie karty pojazdu marki Scania [...] o nr rej. [...], III. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz strony skarżącej A sp. z o.o. w W 697 zł ( sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, IV. zarządza zwrot z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz strony skarżącej A sp. z o.o. w W kwoty 100 zł (sto złotych) tytułem nadpłaconego wpisu sądowego.
W piśmie z 13 sierpnia 2019 r. nr [...] Prezydent Miasta odmówił stronie skarżącej A Sp. z o.o. w W stwierdzenia uprawnienia do zwrotu kwoty 500 zł za wydanie karty dla pojazdu marki SCANIA 124L nr rejestracyjny [...] pobranej 23 marca 2005 r. Organ stwierdził, że mimo pobrania wskazanej opłaty na podstawie § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 20 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz.U. Nr 137, poz. 1310), który to przepis został następnie uznany za niekonstytucyjny, brak było podstaw do zwrotu opłaty z uwagi na przedawnienie roszczenia.
Organ przyznał, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 17 stycznia 2006 r., U 6/04, uznał niezgodność § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 2003 r. z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U 2018r., poz.1990 ze zm.) polegającą na tym, że przez zawyżenie wysokości opłaty za kartę pojazdu wykroczono poza zakres upoważnienia zawartego w ustawie. Trybunał uznał także niezgodność § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 2003 r. z art. 217 Konstytucji polegającą na tym, że opłata pobierana za wydanie kart pojazdu, ze względu na niewspółmierność do rzeczywistych kosztów produkcji i dystrybucji tej karty, miała charakter podatkowej daniny publicznej. Rozporządzenie z 2003 r. zostało uchylone 15 kwietnia 2006 r. i zastąpione Rozporządzeniem Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, określającym w § 1 opłatę za wydanie karty pojazdu przy pierwszej rejestracji pojazdu na terytorium RP w wysokości 75 zł.
W uchwale siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lutego 2008 r., I OPS 3/07 wyrażono pogląd, że skierowane do organu żądanie zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu jest sprawą administracyjną, którą organ załatwia w drodze aktu lub czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018, r., poz. 1302 ze zm.).
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na akt odmowy Prezydenta Miasta strona skarżąca zarzuciła organowi:
1) naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i § 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. 2018 r., poz. 2096 ze zm.),
2) naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 2003 r. w sytuacji jego niezgodności z art. 77 ust.4 pkt 2 i ust. 5 Prawa o ruchu drogowym oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej,
3) naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 90 akapit pierwszy Traktatu Wspólnot Europejskich (obecnie art. 110 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), który sprzeciwiał się opłacie związanej z wydaniem pierwszej karty pojazdu sprowadzonego z innego państwa członkowskiego,
4) naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, z której wynikało, że organ krajowy stosujący prawo był obowiązany pominąć normę krajową w zakresie, w jakim była ona sprzeczna z normą wspólnotową, a w stanie faktycznym sprawy sprzeczny z art. 90 akapit pierwszy TWE jest przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 2003 r.