Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dąbek (spr.) Sędziowie WSA Bożenna Blitek WSA Maria Zawadzka Protokolant Honorata Kuźmicka-Wełna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Tarnowie na uchwałę Rady Gminy Szerzyny z dnia 12 listopada 2009 r. nr XXXI/305/09 w przedmiocie określenia dni i godzin otwierania oraz zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności na terenie Gminy Szerzyny stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości
wyroku WSA w Krakowie z dnia 19 czerwca 2012r.
W dniu 12 listopada 2009r. Rada Gminy Szerzyny podjęła uchwałę Nr XXXI/305/09 w sprawie określenia dni i godzin otwierania oraz zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności na terenie Gminy Szerzyny. Uchwała została podjęta na podstawie art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. nr 24, poz. 142 z późn. zm.).
Pismem z dnia 15 września 2011r. Prokurator Rejonowy w Tarnowie wniósł skargę na powyższą uchwałę Rady Gminy Szerzyny domagając się stwierdzenia jej nieważności. Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. nr 24, poz. 142 z późn. zm.) polegające na określeniu maksymalnych godzin granicznych otwierania i zamykania placówek handlowych na terenie gminy. Prokurator Rejonowy podniósł, iż zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego, gdyż zawiera normy generalne skierowane do mieszkańców gminy i innych osób korzystających z działalności placówek, których uchwała ta dotyczy. Jest jednocześnie przepisem wykonawczym - może jedynie uzupełniać ustawę i nie może wykraczać poza jej uregulowania. Zdaniem skarżącego, w przyjętym kształcie zaskarżona uchwała ogranicza swobodę prowadzenia działalności gospodarczej oraz narusza zasadę równości wobec prawa.
Prokurator Rejonowy wskazał, iż akty prawa miejscowego winny być wydawane na podstawie wyraźnego upoważnienia ustawowego i w granicach w tym upoważnieniu określonych. Nie jest zatem możliwe aby przepisy prawa miejscowego, które są aktami niższego rzędu (podustawowymi) wykraczały poza unormowania ustawowe. Skarżący stwierdził, iż gminie - zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym - służy prawo ustanawiania aktów prawa miejscowego na podstawie upoważnienia ustawowego, które zawarte jest m.in. w art. XII § 1 ustawy Przepisy wprowadzające Kodeks pracy. Przepis ten upoważnia bowiem gminę do ustalania godzin otwarcia placówek handlowych i usługowych oraz zakładów gastronomicznych, przy czym unormowania te dotyczyć mogą jedynie praw i obowiązków pracowników i pracodawców. Skarżący podniósł, iż przepis art. XII został sformułowany ogólnie, co jednak nie upoważnia gminy do stosowania pełnej swobody prawotwórczej, gdyż taka interpretacja prowadziłaby wprost do stosowania przez gminę dowolnych ograniczeń i prowadziłaby do naruszenia zasady wolności gospodarczej. Ograniczenie tej zasady dopuszczalne jest natomiast tylko w drodze ustawowej i tylko ze względu na ważny interes społeczny. Zdaniem skarżącego, przepis wykonawczy jakim jest zaskarżona uchwała, może jedynie wykonywać ustawę w granicach udzielonej do tego legitymacji, a nie uzupełniać ją poza wyznaczone ramy, czy też zmieniać. Skarżący, odwołując się do poglądów prezentowanych już w orzecznictwie (wyrok WSA w Krakowie III SA/Kr 1/09) uważa, iż ograniczając czas działania placówek handlu detalicznego, zakładów usługowych oraz gastronomicznych na podstawie tego przepisu, rada gminy powinna uwzględniać prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników tych placówek, a nie np. potrzebę zapewnienia porządku publicznego, gdyż taki cel nie wynika z przepisów odnoszących się do godzin ich otwarcia i zamknięcia. Mając powyższe na względzie Prokurator Rejonowy w Tarnowie stwierdził, iż zaskarżona uchwała została uchwalona bez podstawy prawnej, a zatem winna zostać uznana za nieważną.