Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka Sędziowie WSA Renata Czeluśniak WSA Ewa Michna (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego Kraków- Śródmieście Zachód w Krakowie na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 2 grudnia 2015 r. nr XXXI/543/15 w przedmiocie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości
Prokurator Rejonowy Kraków - Śródmieście Zachód (dalej: skarżący), w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, domagał się stwierdzenia nieważności w całości uchwały Rady Miasta Krakowa nr XXXI/543/15 z dnia 2 grudnia 2015 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu.
Zaskarżonej uchwale zarzucił:
1/ istotne naruszenie art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1990 z późn. zm.) w zw. z art. 7 i 94 Konstytucji i w zw. z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 994 z późn. zm.) polegające na wykroczeniu poza granice upoważnienia ustawowego, poprzez ustalenie wysokości stawek opłat za usunięcie i parkowanie pojazdów w wypadkach określonych w art. 130a ust. 1-2 powołanej ustawy oraz - w konsekwencji - wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu, o których mowa w ww. art. 130a ust. 2a Prawa o ruchu drogowym, z pominięciem ustawowego kryterium w postaci wysokości kosztów usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu (miasta na prawach powiatu) oraz przy jednoczesnym uwzględnieniu pozaustawowego kryterium w postaci "wywarcia ekonomicznego nacisku ukierunkowanego na zaniechanie korzystania z infrastruktury drogowej w sposób niezgodny z postanowieniami przepisów", a w konsekwencji arbitralne określenie w § 1 pkt 1-7 zaskarżonej uchwały stawek opłat za usunięcie i parkowanie pojazdów w wysokości maksymalnej, wynikającej z brzmienia art. 130a ust. 6a-6c Prawa o ruchu drogowym w związku z przepisami Obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 4 sierpnia 2015 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2016 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym (M.P. z 2015 r., poz. 707);
2/ istotne naruszenie art. 130a ust. 6 w zw. z ust. 2a Prawa o ruchu drogowym w zw. z art. 7 i 94 Konstytucji i w zw. z art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym polegające na wykroczeniu poza granice upoważnienia ustawowego, poprzez dowolne określenie w § 2 pkt 1-2 zaskarżonej uchwały wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu, o których mowa w art. 130a ust. 2a Prawa o ruchu drogowym w wysokości 50% stawki opłaty określonej w § 1 uchwały w przypadku dojazdu jednostki holującej na miejsce zdarzenia oraz w wysokości 100% stawki opłaty określonej w § 1 uchwały w przypadku dojazdu jednostki holującej na miejsce zdarzenia i załadowanie pojazdu.
W uzasadnieniu pierwszego zarzutu skarżący wskazał, że ustawodawca w art. 130a ust. 6 Prawa o ruchu drogowym określił dwie przesłanki, którymi powinien kierować się organ samorządu powiatu podejmując uchwałę w przedmiocie wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu, mianowicie: konieczność sprawnej realizacji ww. zadań oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu. W ocenie skarżącego Rada Miasta Krakowa podczas prac legislacyjnych nad zaskarżoną uchwałą nie przeprowadziła żadnych wyliczeń ani analiz w zakresie rzeczywistych kosztów usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze miasta Krakowa, a jedynie ograniczyła się do dyskrecjonalnego ustalenia stawek ww. opłat na poziomie maksymalnym, limitowanym zapisami Obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 4 sierpnia 2015 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2016 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym. Kwoty przyjęte w zaskarżonej uchwale nie przekraczały co prawda najwyższych dopuszczalnych stawek określonych w art. 130a ust. 6a Prawa o ruchu drogowym, jednakże brak jakiegokolwiek uzasadnienia ich wysokości przesądzał o tym, iż zostały one przez organ określone w sposób arbitralny, co stanowiło przekroczenie kompetencji określonej w art. 130a ust. 6 powołanej ustawy.