Podkreślić należy, że decyzja o zwrocie należności wydawana na podstawie art. 27 p.o.u.a. i decyzja o umorzeniu, rozłożeniu na raty, lub odroczeniu terminu spłaty należności wypłaconych z funduszu alimentacyjnego wydawana na podstawie art. 30 ust. 2 tej ustawy podejmowane są w odrębnych postępowaniach administracyjnych. Nie jest ani dopuszczalne, ani możliwe, aby decyzja o umorzeniu należności, rozłożeniu ich na raty lub odroczeniu terminu płatności poprzedzała lub "zastępowała" decyzję o zwrocie świadczeń. Dłużnik może się więc skutecznie starać o zastosowanie przez organ jednej z ulg przewidzianych w art. 30 ust. 2 p.o.u.a. co do zasady, dopiero po otrzymaniu decyzji nakazującej zwrot świadczeń. Nie jest więc możliwe orzekanie o umorzeniu, o rozłożeniu na raty, czy też o odroczeniu płatności należności z tytułu wypłaconych z funduszu alimentacyjnego świadczeń, bez uprzedniego wydania ostatecznej decyzji w sprawie zwrotu przez dłużnika alimentacyjnego należności z tytułu otrzymanych przez osobę uprawnioną świadczeń (por. wyroki NSA z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. akt I OSK 1070/11, Lex nr 1069573, oraz z dnia 12 sierpnia 2014 r. sygn. akt I OSK 839/13, lex nr 151982, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 18 października 2013 r. sygn. akt II SA/Po 432/13, Lex nr 1890254).
W kontrolowanej sprawie brak jakichkolwiek danych świadczących o tym, że w stosunku do skarżącego została wydana decyzja (decyzje) zobowiązująca skarżącego do zwrotu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego na rzecz dzieci skarżącego, tj. decyzja mająca podstawę w art. 27 p.o.u.a. Żaden także z organów orzekających w sprawie nie powołał się na istnienie takiej decyzji, ani nie rozważył, czy decyzja taka została wydana. Zatem w świetle analizowanej regulacji w obrocie prawnym nie funkcjonuje akt określający wysokość zobowiązania skarżącego wraz z należnymi odsetkami, oraz zobowiązujący skarżącego do zwrotu należności wypłaconych "w zastępstwie" skarżącego z funduszu alimentacyjnego na rzecz osób uprawnionych do alimentacji. Co więcej, treść rozstrzygnięcia Burmistrza Miasta, zaakceptowana przez organ odwoławczy wskazuje, że to właśnie zaskarżoną decyzją określono wysokość świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobom uprawnionym, łącznie z ustawowymi odsetkami. Takie rozstrzygnięcie, w świetle przytoczonej wyżej wykładni przepisów art. 27 i art. 30 ust. 2 p.o.u.a. jest nieprawidłowe i niedopuszczalne. Dopóki brak ostatecznej decyzji wydanej na podstawie art. 27 p.o.u.a., dopóty brak podstaw do badania i rozstrzygania przez organy o istnieniu ewentualnych przesłanek warunkujących możliwość skorzystania przez skarżącego z możliwości przewidzianych w przepisie art. 30 ust. 2 ustawy. Za przedwczesne należało zatem uznać kontrolowanie stanowiska organów w zakresie oceny istnienia po stronie skarżącego przesłanek, o których mowa w powyższym przepisie.
Stwierdzić zatem należało, że zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego - art. 30 ust. 2 i art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, mającym wpływ na wynik sprawy, oraz z naruszeniem art. 7, 77 § 1 i 80 kpa mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ponownie rozpatrując sprawę wszczętą wnioskiem skarżącego, organy winny mieć na uwadze przedstawioną wyżej wykładnię naruszonych przepisów ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, w tym w szczególności konieczność zachowania kolejności decyzji, będących następstwem wypłacania świadczeń z funduszu alimentacyjnego uprawnionym do alimentacji synom skarżącego.
Wobec powyższego, na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i lit. c) orzeczono jak w sentencji. O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a.