Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Pasternak Sędziowie NSA Krystyna Kutzner SO del. Janusz Bociąga (spr.) Protokolant Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi E. S. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego I. S. na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 10 września 2012 r. nr [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania skargę oddala.
Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności postanowieniem z 10.09.2012r. nr [...] ([...]) odmówił E. S. przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w dniu [...] 2012 r. nr: [...].
I. S. przedstawiciel ustawowy E. S. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższe postanowienie z dn. 10.09.2012. odmawiające jej przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Skarżąca podniosła, że jako matka samotnie wychowująca niepełnosprawną córkę ma trudności nie tylko z chorobą, ale przede wszystkim z bezdusznością urzędników i służb powołanych do tego, aby stały na straży interesów poszkodowanych. Od trzech miesięcy, walczy o przywrócenie przywileju korzystania z abonamentu postojowego w Strefie płatnego parkowania. Jedyną jej winą, jak stwierdziła, jest to, że nie została poinformowana, iż posiadanie Karty Parkingowej nie jest jednoznaczne z prawem do wykupienia abonamentu postojowego w Strefie. Stwierdziła, że urzędnik powołany do orzekania w sprawach osób chorych, pokrzywdzonych i niepełnosprawnych, a mający tak wielki wpływ na losy ludzi musi, jako pierwszą zasadę przyjmować zrozumienie i chęć pomocy ludziom poszkodowanym, a nie cytować wyświechtany frazes, iż "nieznajomość prawa nie stanowi o braku winy". Podniosła, że jeżeli nawet jest winna, to konsekwencje ponosi niepełnosprawna córka, której należałoby pomóc. Z treści skargi wynika, iż wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Orzeczenie zapadło w następującym stanie faktycznym:
Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wydał [...] 2012r. orzeczenie nr [...], w którym zmienił w trybie samokontroli orzeczenie z dnia [...] 2012r. nr [...] zaliczające E. S. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych za pomocą symboli [...], na okres do 30.06.2016r. Powyższe orzeczenie zostało odebrane 05.07.2012r. przez I. S. przedstawiciela ustawowego E. S. osobiście.
Zgodnie z art. 129 § 2 Kpa termin do wniesienia odwołania wynosi 14 dni od dnia doręczenia decyzji organu l instancji i w tym przypadku upłynął 19.07.2012r. I. S. wniosła odwołanie 24.07.2012r. (tj. 5 dni po terminie przewidzianym dla złożenia odwołania) za pośrednictwem powiatowego zespołu, wraz z prośbą o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Złożona prośba została jeszcze na wezwanie organu odwoławczego uzupełniona przez I. S.
Organ wskazał, że rozpatrzenie wniesionego po upływie terminu odwołania uzależnione jest od spełnienia przesłanek przewidzianych w art. 58 Kpa. Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego - dla oceny zasadności wniosku o przywrócenie terminu niezbędne jest uprawdopodobnienie przez osobę braku swojej winy, a więc zachowania należytej staranności, oraz faktu, że przeszkoda uniemożliwiająca zachowanie terminu była od niej niezależna i istniała do czasu złożenia wniosku o przywrócenie terminu. Przy ocenie winy należy przyjąć obiektywny miernik należytej staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Zdaniem organu w przedmiotowej sprawie trudno jest nie przypisać przedstawicielowi ustawowemu odwołującej się winy, albowiem został on prawidłowo pouczony o trybie wnoszenia odwołania, które należało wnieść za pośrednictwem zespołu powiatowego do zespołu wojewódzkiego w terminie 14-dniowym od otrzymania decyzji organu l instancji. W treści złożonej prośby I. S. podniosła, iż fakt złożenia odwołania po upływie terminu wynika z jej niedopatrzenia i niewiedzy. Ze względu na fakt, iż przedstawiciel ustawowy odwołującej się nie doprecyzował powodów niezłożenia odwołania w terminie ustawowym, ani nie wyjaśnił, dlaczego żaden z członków rodziny nie mógł złożyć odwołania w imieniu strony z zachowaniem terminu, wojewódzki zespół pismem z 16.08.2012r. wezwał I. S. do uzupełnienia złożonej prośby w tym zakresie, oraz o ewentualne potwierdzenie wskazanych powodów stosownymi dokumentami. W odpowiedzi na wezwanie I. S. 21.08.2012r. wniosła pismo, w którym wyjaśniła, iż nie została poinformowana, a sama również nie posiadała wiedzy, iż przywilej posiadania karty parkingowej nie jest jednoznaczny z prawem do wykupienia abonamentu upoważniającego do wjazdu i postoju w Strefie płatnego parkowania. Poinformowała również, iż nieświadoma zawiłości w przepisach specjalnie czekała, aż orzeczenie się uprawomocni, aby mogła nabyć abonament postojowy.