Odnosząc się do argumentów skarżącej podnoszonych w odwołaniu organ stwierdził, iż są one nietrafne, albowiem przedmiotem badania w niniejszej sprawie były kwestie dotyczące nienależnie pobranego świadczenia, nie zaś kwestie dotyczące zmiany decyzji przyznającej świadczenia.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej nieuwzględnienie, podnosząc argumenty zawarte w pisemnym uzasadnieniu decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, to jest ocenia czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania administracyjnego, zaś uchylenie kwestionowanej decyzji następuje tylko w razie stwierdzenia uchybienia przepisem prawa w stopniu wpływającym na jej treść. Rozpoznając sprawę sąd nie może zatem kierować się względem słuszności czy sprawiedliwości społecznej, czyli między innymi również sytuacją materialną osoby skarżącej. Nie posada nadto kompetencji do wydawania orzeczeń o charakterze merytorycznym - uprawnienia w tym zakresie przysługują wyłącznie organowi administracji publicznej.
Na wstępie rozważań należy wskazać, że istotą świadczeń alimentacyjnych, które zastępują środki, które wierzyciel alimentacyjny winien otrzymać tytułem wypłaty zasądzonych alimentów. Pojęcie obowiązku alimentacyjnego zdefiniowane zostało w art. 128 kro ,w myśl którego pod pojęciem tym rozumieć należy obowiązek dostarczania środków utrzymania i wychowania. Natomiast unormowania materialnego prawa administracyjnego są zawarte w ustawie z dnia 07.09.2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7) i służą wsparciu osób znajdujących się trudniej sytuacji materialnej z powodu niemożności wyegzekwowania środków na - bieżące - utrzymanie od osób zobowiązanych do alimentacji (por. wyrok NSA z 28.07.2010 r., sygn. I OSK 597/10, www.nsa.gov.pl) . Podstawowym warunkiem uzyskania świadczeń z funduszu alimentacyjnego jest bezskuteczność egzekucji (art. 3 u.p.o.a.). Same świadczenia z funduszu alimentacyjnego służyć mają natomiast zastąpieniu tych niewyegzekwowanych alimentów. Stąd też, jak zaważa się w piśmiennictwie, w art. 10 ust. 1 u.p.o.a. ustawodawca powiązał wysokość kwot miesięcznego świadczenia wypłacanego przez organ z wysokością kwoty, jaką dłużnik uiszczałby na rzecz wierzyciela, gdyby egzekucja była prowadzona skutecznie. Z uwagi na cel bieżącego zaspokajania potrzeb wierzyciela alimentacyjnego w wysokości bieżąco ustalonych alimentów, tj. takiej, jaką dłużnik uiszczałby na rzecz wierzyciela, przepisami ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów uregulowane zostały zasady aktualizacji wysokości świadczeń wskutek zmiany wysokości alimentów. Uwzględniając, bowiem cel, któremu służyć mają świadczenia wypłacane z funduszu alimentacyjnego ustawodawca przyjął zasadę, w myśl, której zmiany w wysokości świadczeń z funduszu alimentacyjnego na skutek zmiany wysokości zasądzonych alimentów dokonywane są - od miesiąca, w którym nastąpiła zmiana - wysokości zasądzonych alimentów (art. 29 ust. 1 u.p.o.a.).