Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie uznania za dłużnika alimentacyjnego uchylającego się od zobowiązania alimentacyjnego
Uzasadnienie strona 3/3

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i bada legalność zaskarżonego aktu administracyjnego stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz.1647) nie będąc w sprawowaniu tej kontroli związany granicami skargi - zarzutami, wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). W ramach tej kognicji Sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu administracyjnego nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Zdaniem Sądu, skarga R. S. jest całkowicie nieuzasadniona.

Należy zauważyć, że postawę prawną wydanej decyzji stanowią przepisy art. 5 ust. 3 - 3a ustawy z dnia 7 września 2007 r. ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2012 r., poz. 1228 z późn. zm.), które stanowią:

Art. 5. (...) 3. W przypadku gdy dłużnik alimentacyjny uniemożliwia przeprowadzenie wywiadu alimentacyjnego lub odmówił:

1) złożenia oświadczenia majątkowego, (...)

- organ właściwy dłużnika wszczyna postępowanie dotyczące uznania dłużnika alimentacyjnego za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych.

3a. Decyzji o uznaniu dłużnika alimentacyjnego za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych nie wydaje się wobec dłużnika alimentacyjnego, który przez okres ostatnich 6 miesięcy wywiązywał się w każdym miesiącu ze zobowiązań alimentacyjnych w kwocie nie niższej niż 50% kwoty bieżąco ustalonych alimentów.

Treść przytoczonych wyżej przepisów jest, zdaniem Sądu, jasna i jednoznaczna. Wynika z powyższego, że w przypadku zaistnienia jednej z przesłanek wskazanych w art. 5 ust. 3 powyżej ustawy organ administracyjny zobowiązany jest do wszczęcia postępowania dotyczącego uznania dłużnika alimentacyjnego za dłużnika alimentacyjnego uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych.

W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu, zaszły dwie z wymienionych wyżej przesłanek, albowiem R. S. zarówno uniemożliwił organowi przeprowadzenia wywiadu alimentacyjnego jak i odmówił złożenia oświadczenia majątkowego.

Z kolei z przytoczonego wyżej art. 5 ust. 3a omawianej ustawy wynika, że decyzji o uznaniu dłużnika alimentacyjnego za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych nie wydaje się wobec tego dłużnika, który przez ostatnie 6 m-cy wywiązywał się w każdym miesiącu ze swych zobowiązań w kwocie nie niższej niż 50% wysokości bieżąco ustalonych alimentów, przy czym - co wynika z pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym z dnia 9 września 2014 r., będącego odpowiedzią na tak sformułowane pytanie organu (k. 12 akt adm.) - R. S. w okresie ostatnich 6 miesięcy nie wywiązywał się ze zobowiązań alimentacyjnych wobec wierzycielki J. A. S. (k. 16 akt adm.).

Co prawda, w swych pismach skarżący podaje różne okoliczności, z powodu których nie mógł dopełnić obowiązkom stawienia się celem przeprowadzenia wywiadu alimentacyjnego i złożenia oświadczenia majątkowego, jednak - zdaniem Sądu - okoliczności te są gołosłowne, niczym nie poparte i niewiarygodne, a nawet są same w sobie sprzeczne. Skarżący twierdzi bowiem, że nie mógł stawić się z powodu swojej choroby i jednocześnie podaje, że musiał wyjechać do Francji, aby opiekować się chorym ojcem. Oznacza to jedynie, jak słusznie wskazały to organy, że R. S. zignorował wezwania i pouczenia organu administracyjnego do stawienia się w organie celem przeprowadzenia wywiadu alimentacyjnego oraz złożenia oświadczenia majątkowego, pomimo iż wezwania odbierał osobiście.

W skardze R. S. twierdzi, że podczas jego nieobecności w kraju, korespondencję kierowaną do niego odbierał jego syn, również R. S. Okoliczność ta, nawet gdyby była zgodna z prawdą, nie ma żadnego znaczenia, albowiem po pierwsze: okoliczność ta nie została niczym poparta, po drugie nie wiadomo, o jaki okres chodzi i po trzecie: brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że prawa skarżącego zostały w jakikolwiek sposób naruszone. Sąd podkreśla, że skarżący brał udział w postepowaniu, kierował pisma i kierował środki zaskarżenia w terminach wskazanych w zaskarżonych decyzjach organów obu instancji.

W konsekwencji powyższego, skoro - jak słusznie wskazały organy obu instancji - zostały spełnione przesłanki wymienione w art. 5 ust. 3 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, to brak podstaw do stwierdzenia, aby organy administracyjne naruszyły prawo materialne. Mając powyższe na względzie Sąd nie dostrzegł także naruszenia przez organy przepisów postępowania, a zatem - na podstawie powołanych wyżej przepisów - skargi nie uwzględnił i orzekł w oparciu o art. 151 p.p.s.a. - jak w sentencji.

Strona 3/3
Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Zaliczka alimentacyjna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze