W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Krakowa wniosła o oddalenie skargi. W ocenie Rady Miasta, treść § 3 ust. 4 zaskarżonej uchwały nie wykracza poza zakres delegacji z art. 22a ustawy o świadczeniach rodzinnych. Skoro bowiem ustawa przekazuje radzie gminy kompetencje do określenia zasad przyznawania jednorazowej zapomogi, to z upoważnienia tego wynika także kompetencja do określenia zasad rozliczenia tego świadczenia, w tym również żądania jego zwrotu na wypadek niedotrzymania przez osobę uprawnioną warunków określonych w uchwale. Zdaniem Rady Miasta, z żadnego przepisu ustawy o świadczeniach rodzinnych nie wynika, by zapomoga przyznawana w oparciu o art. 22a miała charakter bezzwrotny. Tym samym Rada Miasta uważa, iż za bezzasadne uznać należy twierdzenia strony skarżącej, iż świadczenie to kwalifikować należy jako "bezzwrotną pomoc finansową". Przeczą temu bowiem przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych, dające organowi administracji podstawę do żądania zwrotu jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia dziecka, przyznanej na podstawie art. 15b tej ustawy. Rada Miasta wskazała, iż obydwa świadczenia, tj. przyznawane w oparciu o art. 15b oraz art. 22a ustawy o świadczeniach rodzinnych mają charakter zapomogi. Nie ma więc podstaw do ich różnicowania ze względu na kryterium możliwości żądania zwrotu przyznanego świadczenia, przyjmując iż wyłącznie zapomoga "ustawowa" podlegać może zwrotowi jako nienależnie pobrana. Zdaniem Rady Miasta, delegacja dla rady gminy zawarta w art. 22a ustawy o świadczeniach rodzinnych stanowi wystarczającą podstawę do określenia, obok zasad przyznawania zapomogi, również zasad jej wydatkowania oraz przesłanek żądania zwrotu tego świadczenia.
Rada Miasta Krakowa zwróciła również uwagę, że § 3 ust. 3 zaskarżonej uchwały przesądza jednoznacznie, że zapomogę przeznacza się na wydatki związane ze świadczeniami zdrowotnymi nierefundowanymi przez Narodowy Fundusz Zdrowia lub na wydatki związane z bezpośrednimi potrzebami osobistymi dziecka. Rada Miasta wskazała, iż konsekwencją powołanego zapisu było określenie w § 3 ust. 4 zaskarżonej uchwały w jakim terminie wydatki te mają być dokonane oraz określenie sposobu weryfikacji tego obowiązku przez organ właściwy. Zdaniem Rady Miasta, pozostawienie w § 3 ust. 3 zaskarżonej uchwały w obecnym brzmieniu bez wskazania sposobu i trybu weryfikacji wydatkowania jednorazowej zapomogi czynić będzie zapisy § 3 ust. 3 niewykonalnymi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:
Na podstawie art. 1 §1 i §2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz.1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, o ile ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie zaś z treścią art. 3 §1 i 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2012, poz. 270, zwana dalej: p.p.s.a.), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i stosuje środki przewidziane w ustawie, przy czym kontrola ta obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego oraz inne akty tych organów lub ich związków podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Rolą sądu administracyjnego w niniejszej sprawie jest zatem ocena zaskarżonej części uchwały z punktu widzenia jej zgodności z prawem. Zgodnie z treścią art. 134 §1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, wyznaczonych przede wszystkim określonym w skardze przedmiotem zaskarżenia, który może obejmować całość albo tylko część danego aktu lub czynności (zob.: J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, s. 312), nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.