Ponownie rozpoznając sprawę organy winny uwzględnić przedstawioną wyżej wykładnię art. 17 i art. 27 ust. 5 u.ś.r. Organ pierwszej instancji winien podjąć działania zmierzające do tego, aby dokonany przez skarżącą wybór świadczenia został urzeczywistniony i sam w sobie nie stanowił przesłanki uniemożliwiającej skorzystanie właśnie z tego świadczenia, które skarżąca wybrała. Z urzędu Sądowi jest znana treść postanowienia SKO z dnia 12 stycznia 2018 r. znak [...], uchylającego postanowienie organu pierwszej instancji z dnia [...] 2017 r. , odmawiające wszczęcia postepowania w sprawie uchylenia decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] 2014 r. przyznającej skarżącej zasiłek dla opiekuna. Postępowanie zatem w obydwu sprawach winno być poprowadzone w taki sposób, aby skarżąca nie poniosła uszczerbku z powodu nieznajomości prawa. Nadto organy winny mieć na uwadze treść przepisu art. 24 ust. 2 u.ś.r., zgodnie z którym prawo doświadczeń rodzinnych ustala się, począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami, do końca okresu zasiłkowego. W sytuacji jednak, w której obrocie prawnym na datę złożenia wniosku w niniejszej sprawie pozostaje ostateczna decyzja o przyznaniu skarżącej zasiłku dla opiekuna, organy winny rozważyć możliwość przyznania skarżącej, za okres od daty złożenia wniosku o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, świadczenia odpowiadającego różnicy pomiędzy wysokością świadczenia pielęgnacyjnego a zasiłku dla opiekuna, który otrzymywała skarżąca na mocy decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] 2014 r. Należy bowiem raz jeszcze podkreślić, że prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, które skarżąca posiadał od 1 września 2011 r. zostało skarżącej odebrane regulacją niekonstytucyjną, przymuszającą do uzyskania świadczenia mniej korzystnego, wbrew zasadzie demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej (wyrok TK z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. K 27/13). Możliwość taką postuluje się w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyroki WSA w Łodzi z dnia 6 lutego 2018 r. sygn. akt II SA/Łd 1018/17, Lex nr 2442074; z dnia 23 sierpnia 2016 r. sygn. akt II SA/Łd 422/16, Lex nr 2120151). Zauważyć nadto należy, że żaden z przepisów u.ś.r. nie przewiduje wyjątków od zasady wynikającej z art. 24 ust. 2 u.ś.r., zaś skarżąca dokonała wyboru świadczenia, o którym mowa w art. 27 ust. 5 pkt. 5 u.ś.r. w dniu 5 czerwca 2017 r. (data wpływu wniosku do organu). Dlatego skarżąca nie może zostać pozbawiona prawa do świadczenia pielęgnacyjnego za okres od dnia złożenia wniosku, wyłącznie na skutek nieprawidłowych działań organu pierwszej instancji, w tym opieszałości w rozstrzygnięciu wniosku o uchylenie decyzji przyznającej zasiłek dla opiekuna. Organy winny rozpoznać wniosek skarżącej o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad matką, badając, czy ustalony w sprawie stan faktyczny wypełnia dyspozycję normy prawnej wynikającej z art. 17 u.ś.r., przy uwzględnieniu zakresu, w jakim art. 17 ust. 1b tej ustawy został uznany za niekonstytucyjny na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r.
Uznając zatem zarzuty skargi za uzasadnione, oraz stwierdzając, że zaskarżona decyzja oraz decyzja organu pierwszej instancji zostały wydane z naruszeniem art. 17 ust. 1b, oraz art. 27 ust. 5 u.ś.r., oraz z naruszeniem 8, 9, 12 § 1 k.p.a. mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz lit. c, w związku z art. 135 p.p.s.a. należało, mając na względzie treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzec jak w sentencji.