Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Kutzner Sędziowie WSA Dorota Dąbek (spr.) WSA Hanna Knysiak-Molczyk Protokolant Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej E. B. sprawy ze skargi Wojewody Małopolskiego na: -§1 ust. 2 pkt 6 i 7, -§1 ust. 4 pkt 2 w części w jakiej nadaje nowe brzmienie pkt 3.2.1 lit. d Załącznika Nr 2 w zakresie słów "zawartej w formie aktu notarialnego", -§1 ust. 4 pkt 2 w części w jakiej nadaje nowe brzmienie pkt 3.2.2 lit. a-c Załącznika Nr 2, -§1 ust. 4 pkt 4 w części w jakiej nadaje nowe brzmienie pkt 3.5.1 lit. a Załącznika Nr 2 w zakresie słów: "co udokumentuje stosownym wypisem z ewidencji działalności gospodarczej lub wypisem z KRS, a także tytułem prawnym do lokalu. W sytuacji gdy nie jest to prawo własności umową najmu, dzierżawy lokalu, w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Wysokość przychodów oraz ilość osób zatrudnionych mikroprzedsiębiorca udokumentuje stosownym zaświadczeniem organu skarbowego lub Zakładu Ubezpieczeń Społecznych," -§1 ust. 4 pkt 4 w części w jakiej nadaje nowe brzmienie pkt 3.5.1 lit. b Załącznika Nr 2 w zakresie słów: "co udokumentuje aktualnym wypisem z KW i na podstawie oświadczenia wszystkich pozostałych współwłaścicieli, że dana osoba jest administratorem nieruchomości," -§2 w zakresie słów "jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2011r.", uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 14 września 2011r., Nr XXIV/318/11 w przedmiocie zmiany uchwały Nr XXI/229/11 Rady Miasta Krakowa z dnia 6 lipca 2011r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, ustalenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, wprowadzenia opłaty abonamentowej dla niektórych użytkowników dróg oraz sposobu pobierania tych opłat I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części: -§1 ust. 4 pkt 2 nadającej nowe brzmienie pkt 3.2.1 lit. d Załącznika Nr 2 w zakresie słów "zawartej w formie aktu notarialnego", -§1 ust. 4 pkt 2 nadającej nowe brzmienie pkt 3.2.2 lit. c Załącznika Nr 2, w zakresie słów "pierwszy i drugi" tiretu pierwszego oraz całego tiretu drugiego i tiretu trzeciego, -§1 ust. 4 pkt 4 nadającej nowe brzmienie pkt 3.5.1 lit. a Załącznika Nr 2 w zakresie słów: "co udokumentuje stosownym wypisem z ewidencji działalności gospodarczej lub wypisem z KRS, a także tytułem prawnym do lokalu. W sytuacji gdy nie jest to prawo własności umową najmu, dzierżawy lokalu, w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Wysokość przychodów oraz ilość osób zatrudnionych mikroprzedsiębiorca udokumentuje stosownym zaświadczeniem organu skarbowego lub Zakładu Ubezpieczeń Społecznych," -§1 ust. 4 pkt 4 nadającej nowe brzmienie pkt 3.5.1 lit. b Załącznika Nr 2 w zakresie słów: "co udokumentuje aktualnym wypisem z KW i na podstawie oświadczenia wszystkich pozostałych współwłaścicieli, że dana osoba jest administratorem nieruchomości," -§2 w zakresie słów "jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2011r." II. w pozostałym zakresie skargę oddala.
wyroku WSA w Krakowie z dnia 15 kwietnia 2014 r.
W dniu 6 lipca 2011 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę Nr XXI/229/11 w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, ustalenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, wprowadzenia opłaty abonamentowej dla niektórych użytkowników dróg oraz sposobu pobierania tych opłat. Uchwała została podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b ust. 3, 4 i 6 oraz art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U z 2007 r. nr 19 poz. 115 z późn. zm.).
Z kolei w dniu 14 września 2011 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę Nr XXIV/318/11 w sprawie zmiany uchwały Nr XXI/229/11 Rady Miasta Krakowa z dnia 6 lipca 2011 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, ustalenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, wprowadzenia opłaty abonamentowej dla niektórych użytkowników dróg oraz sposobu pobierania tych opłat. Uchwała ta została podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b ust. 3, 4 i 6 oraz art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U z 2007 r. nr 19 poz. 115 z późn. zm.).
W skardze na powyższą uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 14 września 2011 r. Nr XXIV/318/11, sprecyzowanej następnie na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r., Wojewoda Małopolski sprecyzował, że zakresem skargi objęto następujące jej części, wnosząc o stwierdzenie nieważności: § 1 ust. 2 pkt 6 i 7, § 1 ust. 4 pkt 2 w części w jakiej nadaje nowe brzmienie pkt 3.2.1. lit. d Załącznika Nr 2 w zakresie słów "zawartej w formie aktu notarialnego", § 1 ust. 4 pkt 2 w części w jakiej nadaje nowe brzmienie pkt 3.2.2 lit. a-c Załącznika Nr 2, § 1 ust. 4 pkt 4 w części w jakiej nadaje nowe brzmienie pkt 3.5.1 lit. a Załącznika Nr 2 w zakresie słów: "co udokumentuje stosownym wypisem z ewidencji działalności gospodarczej lub wypisem z KRS, a także tytułem prawnym do lokalu. W sytuacji gdy nie jest to prawo własności umową najmu, dzierżawy lokalu, w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Wysokość przychodów oraz ilość osób zatrudnionych mikroprzedsiębiorca udokumentuje stosownym zaświadczeniem organu skarbowego lub Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,", § 1 ust. 4 pkt 4 w części w jakiej nadaje nowe brzmienie pkt 3.5.1 lit. b Załącznika Nr 2 w zakresie słów: "co udokumentuje aktualnym wypisem z KW i na podstawie oświadczenia wszystkich pozostałych współwłaścicieli, że dana osoba jest administratorem nieruchomości,", § 2 w zakresie słów "jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2011r.".
Uzasadniając wniosek o stwierdzenie nieważności § 1 ust. 2 pkt 6 i 7 zaskarżonej uchwały organ nadzoru wskazał, że naruszają one w stopniu istotnym obowiązujące przepisy ustawy, a w szczególności art. 2 i art. 7 Konstytucji RP. Wątpliwości skarżącego wzbudziło posłużenie się przez Radę Miasta Krakowa w § 1 ust. 2 pkt 7 pojęciem mikroprzedsiębiorcy odmienną od definicji funkcjonującej w systemie prawa. Wojewoda Małopolski wskazał, iż w zaleceniach Komisji Europejskiej z dnia 6 maja 2003 r. nr 2003/361/WE przedsiębiorstwo mikro zostało zdefiniowane jako przedsiębiorstwo zatrudniające mniej niż 10 osób, którego obroty roczne i/lub roczna suma bilansowa nie przekracza 2 mln euro. Z kolei w art. 104 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. nr 220, poz. 1447 z późn. zm.) polski ustawodawca wprowadził definicję mikroprzedsiębiorcy, która stanowi, że za mikroprzedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych: 1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz 2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro. To samo, zdaniem organu nadzoru, dotyczy zawartej w § 1 ust. 2 pkt 6 uchwały definicji gospodarstwa domowego, która jest sprzeczna z definicją zawartą w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. nr 71, poz. 734 z późn. zm.), jak również z wypracowanym stanowiskiem doktryny prawa w tym zakresie. Zgodnie z zawartą w uchwale definicją przez gospodarstwo domowe rozumie się wszystkie osoby spokrewnione i niespokrewnione, zameldowane pod tym samym adresem, stanowiącym ten sam lokal mieszkalny lub budynek mieszkalny. Natomiast zgodnie z art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych przez gospodarstwo domowe rozumie się gospodarstwo prowadzone przez osobę ubiegającą się o dodatek mieszkaniowy, samodzielnie zajmującą lokal albo gospodarstwo prowadzone przez tę osobę wspólnie z małżonkiem i innymi osobami stale z nią zamieszkującymi i gospodarującymi, które swoje prawa do zamieszkiwania w lokalu wywodzą z prawa tej osoby. Skarżący dodał, że zastosowana w zaskarżonej uchwale definicja "gospodarstwa domowego" odbiega również od potocznego rozumienia tego pojęcia. Powszechnie przyjmuje się bowiem, że za gospodarstwo domowe uznać należy zespół osób mieszkających i utrzymujących się wspólnie albo jedną osobę utrzymującą się samodzielnie. W ocenie organu nadzoru, niedopuszczalne jest formułowanie w treści uchwały definicji sprzecznych z przyjętymi w aktach wyższego rzędu. Wskazują na to zapisy § 146 i § 149 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. nr 100, poz. 908). W związku z powyższym Wojewoda Małopolski uznał, iż wskazane przepisy uchwały naruszają art. 2 i art. 7 Konstytucji RP.