1) posiada wyższe wykształcenie techniczne o specjalności samochodowej i udokumentowane 2 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;
2) posiada średnie wykształcenie techniczne o specjalności samochodowej i udokumentowane 4 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;
3) posiada wyższe wykształcenie techniczne o specjalności innej niż samochodowa i udokumentowane 4 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;
4) posiada średnie wykształcenie techniczne o specjalności innej niż samochodowa i udokumentowane 8 lat praktyki w stacji obsługi pojazdów lub zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów.
Omawiając warunek drugi - "praktykę" należy zauważyć, że "wymagana przez przepisy praktyką jest wyłącznie "praktyka w stacji obsługi pojazdów lub zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów", to jednak długość odbytej praktyki uzależniona jest od rodzaju posiadanego przez osobę ubiegającą się wykształcenia. I tak w przypadku posiadania wyższego wykształcenia technicznego o specjalności samochodowej wymagane jest jedynie udokumentowanie 2 lat praktyki, ale już w przypadku wyższego wykształcenia techniczne o specjalności innej niż samochodowa wymagane jest udokumentowanie 4 lat praktyki, a więc tak samo jak w przypadku posiadania średniego wykształcenia technicznego o specjalności samochodowej. Wskazuje to, iż w przypadku posiadania ukończonych studiów wyższych technicznych o specjalności innej niż samochodowa posiadana wiedza musi być uzupełniona o dłuższy okres odpowiedniej praktyki. Okres ten - w tym wypadku 4 lata wystarczy jednak dla osoby ze średnim wykształceniem technicznym o specjalności samochodowej tylko dlatego, że ta ostatnia osoba w ramach zdobytego swego wykształcenia już odbyła pewną praktykę w zakresie specjalności samochodowej.
Z powyższego - zdaniem Sądu - bezsprzecznie wynika, że w zależności od rodzaju posiadanego wykształcenia wymagany jest różny okres praktyki, a więc w żadnym wypadku nie można mówić o tym, aby do praktyki, o jakiej mowa w art. 84 ust. 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, a w zasadzie do okresu praktyki, o jakim mowa w § 2 omawianego Rozporządzenia z dnia 4 listopada 2004r. można było włączyć okresy praktyki szkolnej, odbytej w związku z pobieraną nauką zawodu i umożliwiającą zdobycie określonego wykształcenia. Nadto Sąd zwraca uwagę na to, że udokumentowanie praktyki, o czym mowa w tym § polega na przedłożeniu zaświadczenia o pracy w stacji obsługi pojazdów lub zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów w wymaganym tym przepisem okresie.
W tej sytuacji prowadzenie przez organ I instancji obszernego postępowania dowodowego mija się z celem ustawy i jest sprzeczne z treścią przytoczonych wyżej przepisów.
Nie ma znaczenia w niniejszej sprawie podniesiona okoliczność, że w praktyce organ I instancji "w identycznych przypadkach zaliczył praktykę z okresu nauki w szkole i przyznał stosowne uprawnienia", gdyż Sąd nie bada zgodności z praktyką określonej działalności, lecz - jak wskazano to na wstępie rozważań - sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. Co prawda na taką praktykę nie przedstawiono dowodów, nie mniej dla organów administracyjnych zarzut ten winien stanowić sygnał do zbadania istniejącej praktyki i wyeliminowania z niej decyzji niezgodnych z obowiązującym prawem.
W oparciu o powyższe - Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga nie zawiera żadnego zarzutu mogącego być uwzględnionym i stwierdził, że organy administracyjne wydając zaskarżone decyzje nie naruszyły prawa - a przeto Sąd skargi nie uwzględnił i na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł - jak w sentencji.