Poza tym, jak wynika z treści art. 30 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, ustawodawca sprowadził przesłanki umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych z funduszu alimentacyjnego wyłącznie do "sytuacji dochodowej i rodzinnej dłużnika". Nie jest zatem prawdą, że ustawodawca uzależnił umorzenie wymienionych wyżej należności od jakiś nadzwyczajnych czy losowych okoliczności, jak wskazują to organy, dokonując tym samym, zdaniem Sądu, nieuprawnionego zawężenia ustawowych przesłanek. W ocenie Sądu, organy administracyjne nie stosując ściśle wskazanych ustawowych przesłanek - sytuacji dochodowej i rodzinnej dłużnika - pomyliły uznaniowość, która zobowiązuje do konkretnego i jasnego wykazania, na jakiej podstawie i dlaczego organ tak, a nie inaczej orzekł z dowolnością, którą zastosowały w niniejszej sprawie.
Organy administracyjne obu instancji dopuściły się zatem naruszenia art. 7 K.p.a., art. 77 § 1 K.p.a., art. 80 K.p.a. i art. 107 § 3 K.p.a., poprzez nieustosunkowanie się do podnoszonych przez skarżącą argumentów, a tym samym nie zbadały całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W szczególności organy nie wskazały żadnych faktycznych możliwości zarobkowych skarżącej - osoby głuchoniemej, a możliwości te muszą być realne i rzeczywiste, a nie enigmatyczne, nie mające oparcia w zebranym materiale dowodowym. Organy nie wzięły również pod uwagę, że ojciec i brat skarżącej utrzymują ją w zamian za wykonywane przez nią prace domowe i opiekę nad niepełnosprawnym bratem.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy winny ustalić rzeczywiste możliwości zarobkowe skarżącej w tym m.in. wykształcenie, zdobyty zawód i dotychczasowe doświadczenie zawodowe.
Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że decyzje organów I i II instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego w zakresie wyżej opisanym oraz przepisów postępowania, a w związku z tym na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c p.p.s.a. orzekł - jak w sentencji.