Od powyższych decyzji skarżąca wniosła odwołania kwestionując zasadność wydania zaskarżonej decyzji, podkreślając swoją szczególnie trudną sytuację życiową i osobistą. Odnośnie zasiłku celowego na koszty leczenie wniosła o przyznanie pomocy w większej wysokości, gdyż przyznana wysokość zasiłku celowego to kpina. Podniosła również, że nie jest prawdą, jakoby posiadała znaczne zapasy drewna i węgla.
Decyzjami z dnia 28 marca 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżone decyzje, w całości podzielając stanowisko organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniach rozstrzygnięć, organ odwoławczy przytoczył przepisy ustawy o pomocy społecznej, w szczególności art. 7 i art. 8, a także art. 39 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 41 oraz stwierdził, że organ I instancji dokonał prawidłowych ustaleń, co do stanu faktycznego oraz jego oceny pod kątem obowiązujących przepisów prawnych.
Odnośnie decyzji odmawiającej przyrzynania skarżącej zasiłku celowego na opał, SKO podkreśliło, że decyzja ta jest słuszna, gdyż w dniu 7 grudnia 2010 r., (czyli zaledwie 14 dni przed złożeniem nowego wniosku) skarżącej przyznano zasiłek celowy specjalny z przeznaczeniem na zakup ½ tony węgla z dostawą do domu.
Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji w przedmiocie przyznania zasiłku specjalnego wysokości 15 zł z przeznaczeniem na dofinansowanie kosztu zakupu leków, organ odwoławczy podniósł, że decyzja została wydana zgodnie z prawem, bez przekroczenia granic, tzw. swobodnego uznania. Oczywiście skarżaca z tytułu przyznanego zasiłku nie może w całości pokryć wszystkich swoich potrzeb, jednak pomoc, jakiej udziela GOPS, ma stanowić jedynie wsparcie i pomoc w wyjściu z trudniej sytuacji, nie jest zaś głównym źródłem dochodu czy też formą utrzymania. Dodatkowo podkreślono, że osoby zamieszkujące w jednym budynku i posiadające swoje odrębne dochody powinny partycypować w utrzymaniu nieruchomości, w szczególności w zakupie opału, jak i opłatach za media, w tym energię elektryczną.
Nadto organ rozpatrując wniosek o przyrzynanie pomocy finansowej w formie pieniężnej, musi mieć na uwadze możliwości pomocy społecznej, które uzależnione są od środków finansowych, jakimi dysponuje oraz ilości wpływających wniosków. Tymczasem dochód rodziny skarżącej wynosi 1198,88 zł miesięcznie, a GOPS na bieżąco reaguje na potrzeby strony, udzielając jej wielokrotnie pomocy finansowej w miarę swoich możliwości.
Na powyższe decyzje skarżąca wniosła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W skargach tych ponownie opisała swoją trudną sytuację życiową i zdrowotną. Podniosła, że nieprawdą jest, że "Opieka jej pomaga, gdyż od dłuższego czasu nie dostała pomocy". Dodatkowo stwierdziła, ze "nie życzy sobie, aby Opieka pisała o M. i o S.". Dodała także, że "jak jeszcze raz na decyzji na nią będzie ujęta M. lub S., to napisze do sądu, bo są to osoby dla niej obce i nie interesuje ją kto i w jaki sposób im pomaga, choć też mało im pomagają".
W odpowiedzi na skargi Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o ich oddalenie, podtrzymując w całości swoje dotychczasowe stanowisko