Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Czeluśniak Sędziowie WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) WSA Bożenna Blitek Protokolant Małgorzata Krasowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2016 r. przy udziale A. G. - W. Prokuratora Prokuratury Rejonowej sprawy ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 29 grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne skargę oddala.
Decyzją z dnia 29 grudnia 2015 r., znak: [...] - Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji Starosty z dnia [...] 2015 r., znak: [...], orzekającej o skierowaniu M. P. na badanie psychologiczne w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.
Podstawę prawną do wydania decyzji w przedmiotowej sprawie stanowi przepis art. 99 ust.1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, zgodnie z którym starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu na badanie psychologiczne jeżeli stwierdzony zostanie fakt kierowania pojazdem, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu. Potwierdzenie wyrokiem sądowym prowadzenia pojazdu w stanie po użyciu alkoholu, zgodnie z powyżej powołanym przepisem prawa stanowi wystarczającą przesłankę do wydania decyzji o skierowaniu na badania lekarskie.
Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, który wydając decyzję wskazał na wyrok Sądu Rejonowego Zamiejscowy Wydział Karny z dnia 17 września 2015 r., sygn. akt [...] z którego wynika, że w dniu 29 sierpnia 2015 r. M. P. kierował samochodem będąc po użyciu alkoholu.
Z kolei na mocy przepisu art. 135 a wyżej wymienionej ustawy do dnia 3 stycznia 2016 r. skierowanie na badanie lekarskie i badanie psychologiczne w przypadku kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu, następuje na podstawie odpisu wyroku przesłanego przez sąd w trybie art. 182 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557 z późn. zm.).
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, M. P. zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 77 § 1 i § 2 K.p.a. oraz art. 80 K.p.a. poprzez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego oraz dokonanie istotnych w sprawie ustaleń bez dokonania oceny całokształtu materiału dowodowego; naruszenie prawa i interesu prawnego skarżącego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. a i b oraz pkt 3 lit. a i d ustawy o kierujących pojazdami i art. 182 § 1 K.k.w. przez przyjęcie podstawy do skierowania na badanie lekarskie podczas gdy brak jest jakichkolwiek przesłanek faktycznych i podstaw prawnych do wydania decyzji o skierowaniu na badanie lekarskie, a wyrok nakazowy Sądu Rejonowego Wydział Karny z dnia 17 września 2015 r., sygn. akt [...] nie stanowi o skierowaniu skarżącego na badanie lekarskie. Skarżący wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenie utrzymanej na jej mocy decyzji organu I instancji, jak też o zasądzenie kosztów postępowania sądowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skarżący zarzucił organowi II instancji, że wydanie decyzji o skierowaniu na badanie lekarskie jest sprzeczne z orzeczeniem Sądu Rejonowego i zmierza jedynie do pozbawienia skarżącego prawa do kierowania pojazdami mechanicznymi na okres dłuższy niż podany w wyroku tj. do dnia 29 lutego 2016 r. Organ odwoławczy pominął, że w sprawie M. P. wydana została decyzja o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami według posiadanych kategorii prawa jazdy na okres od dnia 29 sierpnia 2015 r. do dnia 29 lutego 2016 r. Skarżący zarzucił, że w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji nie powołano litery b art. 99 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami, wobec czego organ I instancji nie dopatrzył się, aby zaistniały uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego. Sam fakt ukarania za wykroczenie z art. 87 K.w. nie jest wystarczające do powołania się na art. 99 ustawy o kierujących pojazdami. Ponadto skarżący podnosi, że skierowanie na badanie lekarskie jest dodatkowym utrudnieniem w jego sytuacji osobistej ponieważ korzystanie z samochodu jest konieczne ze względu na dowożenie chorego syna na leczenie, jak też w związku z jego edukacją.