Skoro w dacie rozpatrywania skargi przez wojewódzki sąd administracyjny zaistniały okoliczności uzasadniające wznowienie postępowania to zasadnym było uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji na zasadzie art. 145§1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie: uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.
Sąd dostrzega, że organy obu instancji działały w oparciu wyłącznie o informacje o prawomocnym ukaraniu mandatem karnym, ale też trzeba zauważyć, że skarżący w otwartym 7 dniowym terminie (zawiadomienie zostało doręczone 21 grudnia 2016 r.) do zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym przesłał staroście dowód skutecznego wniosku o uchylenie mandatu (złożonego przed upływem siedmiu dni od uprawomocnienia się mandatu).
Mylny był przy tym pogląd Kolegium, że upływ 3-miesięcznego terminu zatrzymania prawa jazdy (z dniem 13 lutego 2017 r.) uniemożliwiał zawieszenie postępowania odwoławczego. Jeżeli kierowca złoży odwołanie od decyzji starosty w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy, to organ II instancji tj. samorządowe kolegium odwoławcze powinno rozpatrzyć merytorycznie zarzuty odwołania - nawet jeśli okres zatrzymania prawa jazdy już upłynął. Skoro więc organ odwoławczy miał obowiązek rozpatrzyć odwołanie merytorycznie, kończąc je decyzją - to mógł też, co do zasady, postępowanie odwoławcze zawiesić.
W ponownym postępowaniu organy będą związane stanowiskiem Sądu wyrażonym w niniejszym wyroku - w szczególności dotyczącym skutków postanowienia Sądu Rejonowego uchylającego mandat karny.
Uchylając zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji Sąd zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postepowania w wysokości 200 zł na zasadzie art. 200 i 205 §1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przepisy te stanowią, że w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw (art. 200). Do niezbędnych kosztów postępowania prowadzonego przez stronę osobiście zalicza się poniesione przez stronę koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub pełnomocnika oraz równowartość zarobku lub dochodu utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie (art. 205§1). Skarżący wpłacił 200 zł tytułem opłaty za skargę dlatego też Sąd zasądził od organu taką kwotę.