Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek Sędziowie WSA Janusz Bociąga WSA Halina Jakubiec (spr.) Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2017 r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia wychowawczego skargę oddala.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 24 października 2016 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy z dnia [...] 2016 r. nr [...] odmawiającą przyznania B. K. (skarżącemu), świadczenia wychowawczego na dzieci M. K. oraz S. K. w okresie od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 30 września 2017 r.
Jako podstawa prawna decyzji wskazany został przepis art. 2 pkt 16, 15 ust. 1, 22 ustawy z dnia 1 1lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci (Dz.U. z 2016 r., poz. 195).
Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika następujący stan faktyczny:
Skarżący złożył w dniu 7 kwietnia 2016 r. wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na dzieci M. i S. K.
Burmistrz Miasta i Gminy decyzją z dnia [...] 2016 r. nr [...] odmówił przyznania skarżącemu wnioskowanego świadczenia ze względu na uniemożliwienie przeprowadzenia wywiadu środowiskowego oraz ustalenie, że była żona skarżącego, J. K., sprawuje opiekę nad dziećmi w rozumieniu ww. ustawy.
W odwołaniu od powyższej decyzji B. K. wyjaśnił przyczyny niewyrażenia zgody na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego związane z brakiem w jego ocenie obiektywizmu pracowników organów pomocowych. Wskazał, że wraz z byłą żoną sprawuje opiekę naprzemienną nad dziećmi zgodnie z wyrokiem Sądu z dnia 24 czerwca 2016 r. oraz przyczynia się do utrzymania dzieci, w związku z czym świadczenie wychowawcze powinno być przyznane obojgu rodzicom.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w uzasadnieniu decyzji odwoławczej przedstawiło zasady przyznawania świadczenia wychowawczego obowiązujące na gruncie ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci, z uwzględnieniem zaistniałego w sprawie stanu faktycznego dwóch następujących po sobie wniosków. Skarżący złożył wniosek w dniu 7 kwietnia 2017 r. (dotyczył M. K. i S. K.) a matka dzieci J. K. złożyła wniosek w dniu 12 kwietnia 2017 r. (dotyczył S. K.).
Przepis art. 22 ww. ustawy reguluje kwestię zbiegu prawa do świadczeń, uzależniając przyznanie prawa do świadczenia wychowawczego od ustalenia, które z rodziców sprawuje faktyczną opiekę nad dzieckiem.
Organ właściwy, ustalając, kto sprawuje tę opiekę, może zwrócić się do kierownika pomocy społecznej o przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego (art. 15 ust. 1 ww. ustawy).
Organ pierwszej instancji podjął wobec skarżącego działania mające na celu przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. W dniu 10 czerwca 2016 r. skarżący złożył oświadczenie, że nie wyraża zgody na jego przeprowadzenie.
Przepis art. 23 ust. 1 ww. ustawy stanowi podstawę do odmowy przyznania prawa do świadczenia wychowawczego, jeżeli osoba ubiegająca się o to świadczenie uniemożliwi przeprowadzenie wywiadu, o którym mowa w art. 15 ust. 1, lub nie udzieli podczas tego wywiadu wyjaśnień co do okoliczności objętych wywiadem.
W niniejszej sprawie zaistniała tego rodzaju przesłanka.
Z uwagi na objęcie przez skarżącego wnioskiem o świadczenie wychowawcze także dziecko M. K., organ dokonał na podstawie posiadanej dokumentacji ustaleń w kwestii sprawowania przez skarżącego oraz jego byłej żony opieki naprzemiennej nad ich wspólnymi dziećmi.