Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Sędziowie WSA Bożenna Blitek WSA Dorota Dąbek Protokolant Ewelina Knapczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2013 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Krakowie na punkt 5 załącznika do uchwały Rady Miejskiej w Wieliczce z dnia 4 czerwca 2008 r. Nr XV/186/2008 w przedmiocie przyjęcia regulaminu korzystania z placów zabaw zlokalizowanych na terenie Gminy Wieliczka stwierdza nieważność punktu 5 załącznika do uchwały Rady Miejskiej w Wieliczce z dnia 4 czerwca 2008 r., Nr XV/186/2008
Rada Miejska w Wieliczce w dniu 4 marca 2008 r. podjęła uchwałę Nr XV/186/2008 w sprawie przyjęcia regulaminu korzystania z placów zabaw zlokalizowanych na terenie Gminy Wieliczka. Uchwała ta została podjęta na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 4 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.).
Skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Wieliczce z dnia 4 marca 2008 r. Nr XV/186/2008 w zakresie punktu 5 załącznika do tej uchwały złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Prokurator Okręgowy w Krakowie. Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez nałożenie w drodze uchwały rady gminy zasad odpowiedzialności prawnej za szkody powstałe na mieniu. Wskazując na powyższe Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności punktu 5 regulaminu zaskarżonej uchwały.
W uzasadnieniu skargi podano, że w punkcie 5 regulaminu korzystania z placów zabaw, będącego załącznikiem do przedmiotowej uchwały, Rada Miejska w Wieliczce zamieściła przepis stanowiący, że "rodzice/opiekunowie dzieci odpowiadają za ewentualne szkody wyrządzone przez dzieci na osobach lub mieniu". Powołane w uchwale przepisy nie mogą, w ocenie Prokuratora, stanowić o zasadach odpowiedzialności prawnej, które mogłyby obowiązywać pomiędzy właścicielem, a korzystającym z obiektu użyteczności publicznej.
Podniesiono, że zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego. Wprawdzie ustawa nie zawiera definicji aktu prawa miejscowego, to jednak zarówno doktryna, jak i orzecznictwo wypracowały jednolite stanowisko co do celu aktów prawa miejscowego. Uchwała Rady Miejskiej w Wieliczce nosi cechę ogólności - generalności i abstrakcyjności; określa adresata - poprzez wskazanie jego cech nie wymieniając go z nazwy; dyspozycja określa postępowanie adresata i ma zastosowanie do wielu powtarzalnych okoliczności.
Podjęta przez Radę Miejską w Wieliczce zaskarżona uchwała wskazuje jako podstawę prawną art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym. Przepis ten nie daje kompetencji do ustalenia zasad odpowiedzialności prawnej, które miałyby obowiązywać pomiędzy właścicielem, a korzystającym z obiektu użyteczności publicznej. Kwestie takie regulują przepisy Kodeksu cywilnego. Zatem pkt 5 regulaminu został podjęty z przekroczeniem kompetencji wynikającej z art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym. Stanowisko takie zaprezentowane zostało przez WSA w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 6 maja 2010 r., sygn. II SA/Go 225/10, opubl. LEX nr 674127).
Wobec powyższego, w ocenie Prokuratora, pkt 5 regulaminu - załącznika do zaskarżonej uchwały, jest niezgodny z prawem.
W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta Wieliczka wniósł o jej oddalenie.
Organ podniósł, że w przytoczonym w skardze orzeczeniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wskazał między innym, że norma prawna ujęta w art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym nie stanowi podstawy do zawarcia w akcie prawa miejscowego regulacji unormowanych w kodeksie cywilnym, w szczególności w zakresie odpowiedzialności za wyrządzone na mieniu szkody. Niemniej jednak strona przeciwna do skarżącej zauważyła, że w tym wyroku, Sąd wskazał również, że "(...) zważyć trzeba, że w orzecznictwie prezentowany jest pogląd o niedopuszczalności powtarzania w akcie prawa miejscowego postanowień ustaw lub ich modyfikacji (wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2008 r. II OSK 370/07 Lex 446997). Podstawy normatywnej tego stanowiska można upatrywać w przepisie § 137 w zw. § 143 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej". Podniesiono, że od powyższej zasady dopuszcza się jednak w orzecznictwie pewne wyjątki. Podnosi się, że może być konieczne przytoczenie w uchwale rady gminy zapisów ustawowych, jeżeli dzięki temu zabiegowi akt prawa miejscowego stanie się czytelny i zrozumiały. Jednak myśli tej nie można utożsamić, ze "swoistą modyfikacją" i rozszerzaniem lub uzupełnieniem zapisów ustawowych (wyrok NSA z dnia 6 czerwca 1996 r. SA/Gd 2949/94 , OSS 1996/3/91).