Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Bociąga Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki WSA Halina Jakubiec (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Honorata Kuźmicka-Wełna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi H. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 29 stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala
Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia 29 stycznia 2018 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 3 listopada 2017 roku nr [...] o nałożeniu na H. M. (skarżącego) kary pieniężnej w wysokości 10 000 złotych.
Jako podstawa prawna decyzji wskazany został przepis art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1257), art. 4 pkt 11 i 22, art. 5 ust. 1, art. 5b ust. 1, art. 18 ust. 4a, ust. 4b i ust. 5, art. 87 ust. 1, art. 92a ust. 1,2 i 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1907 ze zm.) oraz Ip. 1.1 i 2. 10 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym.
Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika następujący stan faktyczny:
W dniu 8 września 2017 roku w G przy ulicy T miała miejsce kontrola drogowa pojazdu marki Toyota Yaris o nr rej. [...] przeprowadzona przez inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego. Pojazdem kierował H. M. - skarżący. Kontrola została udokumentowana protokołem nr [...].
Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego pismem z dnia 12 września 2017 roku zawiadomił stronę o wszczęciu postępowania administracyjnego z urzędu w przedmiocie naruszeń stwierdzonych w protokole kontroli.
Postępowanie zakończyło się wydaniem przez Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w dniu [...] 2017 roku nr [...] decyzji o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej w wysokości 10 000 złotych za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym tj. wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w przepisie art. 18 ust. 4 a z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w przepisie art. 18 ust. 4 b.
W odwołaniu od ww. decyzji skarżący zarzucił decyzji błędną wykładnię i w konsekwencji błędne zastosowanie prawa polegające na niewłaściwej interpretacji norm prawnych stanowiących podstawę nałożenia kary. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji ze wskazaniem, że zachodzą przesłanki z art. 189f Kpa.
Podniósł, że wykonany przez niego przewóz dwóch osób na trasie G - K wiązał się z poniesieniem kosztów i nie był ukierunkowany na osiągnięcie korzyści finansowej. Wskazał, że fakt dochodowości nie jest wyłączną cechą działalności gospodarczej, gdyż musi być ona prowadzona w sposób zorganizowany i ciągły. Uznał, że nałożona na niego kara jest rażąco niewspółmierna i niezasadnie nałożona w maksymalnym wymiarze. Zdaniem skarżącego wyświadczył on przewożonym osobom przysługę i wykonał przewóz, pozostając w nieświadomości znaczenia pojęć z ustawy o transporcie drogowym. Dodał, że podpisał protokół kontroli bez zastrzeżeń w wyniku stresujących okoliczności, braku doświadczenia i w związku z niezrozumieniem zawartych w nim pojęć.