W przedmiotowej sprawie skarżący w terminie wyznaczonym na raport tj w dniu 20 marca 2008r. godz 10 zgłosił się do organu, lecz oświadczył, że do raportu nie przystąpi. Jako podstawę odmowy stawienia się do raportu powoływał się na posiadane zwolnienie lekarskie. W świetle obowiązującego stanu prawnego można stwierdzić że : ustawodawca wprowadzając zasadę zgodnie z którą, odmowa stawienia się do raportu zwalnia organ z obowiązku przeprowadzenia raportu, nie wskazał okoliczności, powodów w których policjant może odmówić stawienia się do raportu. Tym samym obojętne są przesłanki, motywy, które prowadzą obwinionego do odmowy stawienia się do raportu istotne jest, złożenie takiego oświadczenia woli. Natomiast co do drugiej samodzielnej przesłanki wymienionej w pkt 2 ust.10 art.135j ustawy tj nieusprawiedliwionej nieobecności w wyznaczonym terminie raportu, należy a contrario wnioskować, że usprawiedliwiona nieobecność w wyznaczonym terminie raportu nie zwalniała by z konieczności przeprowadzenia raportu. Należy jednak zauważyć, że w tym przypadku mowa jest o nieusprawiedliwionej lub usprawiedliwionej nieobecności, ale nie w służbie, ale w terminie i miejscu wyznaczonego raportu. W przedmiotowej sprawie skarżący był obecny w wyznaczonym terminie i miejscu raportu nie mógł zatem usprawiedliwiać swojej nieobecności. W takich okolicznościach prawnych i faktycznych podniesiony przez skarżącego zarzut dotyczący naruszenia przez organ przepisów o obowiązku wezwania do raportu jest nieuzasadniony.
Nieuzasadniony jest również zarzut skarżącego, iż krótki okres od zawiadomienia go o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego spowodował, że nie mógł ustanowić obrońcy w trakcie postępowania dyscyplinarnego. Przede wszystkim obrońca może być ustanowiony na każdym etapie postępowania dyscyplinarnego, ale skarżący w ogóle nie podjął kroków w celu ustanowienia obrońcy, nie wnioskował również o odroczenie terminu przesłuchania jego jako obwinionego z powodu zamiaru ustanowienia obrońcy.
Natomiast podniesiona w skardze okoliczność, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej Nr [...] z dnia [...] 2008r. został uznany za całkowicie niezdolnego do służby i zaliczony do trzeciej grupy inwalidów, a inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą, nie mogła mieć wpływu na toczące się postępowanie dyscyplinarne, które z tego powodu nie stało się bezprzedmiotowe . Orzeczenie to nie było prawomocne, a nadto nawet gdyby uzyskało przymiot prawomocności samo przez się nie powoduje zwolnienia ze służby. Orzeczenie lekarskie stanowi dopiero podstawę prawną do wydania orzeczenia o zwolnieniu ze służby, a takie orzeczenie nie zostało wydane. Tym samym fakt wydania powyższego orzeczenia lekarskiego nie stanowił przeszkody, aby wszczęte postępowanie dyscyplinarne mogło się dalej toczyć.
W konkluzji warto dodać, że objęcie policjantów odpowiedzialnością dyscyplinarną uzasadnia społeczna rola tej formacji, charakter powierzonych zadań i kompetencji oraz związane z działalnością Policji publiczne zaufanie. Służyć ma również przeciwdziałaniu takim zachowaniom, które mogłyby pozbawić ją wiarygodności w oczach opinii publicznej.
Mając powyższe na uwadze zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zaskarżone orzeczenie nie narusza prawa materialnego, które miałoby wpływ na wynik sprawy jak również nie naruszone zostały przepisy postępowania, w sposób który miałby istotny wpływ na wynik sprawy.
Dlatego też, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz.1270/ skargę oddalił.