Ponadto organ odwoławczy wskazał, iż orzeczenie lekarskie nr [...] Przychodni IMP w Ł. z dnia [...] stwierdza w uzasadnieniu, że po przeanalizowaniu całości zgromadzonej dokumentacji lekarskiej, przeprowadzonym badaniu oraz na podstawie wyników przeprowadzonych badań pomocniczych nie znaleziono podstaw do rozpoznania przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono cech encefalopatii i polineuropatii pochodzenia toksycznego. Również konsultacje okulistyczna i laryngologiczna nie wykazały zmian charakterystycznych dla przewlekłego zatrucia ww. związkiem. Rozpoznanej w badaniu psychiatrycznym schizofrenii rezydualnej (rozpoznanej już w 1984 roku) nie można łączyć z warunkami pracy badanego. Brak innych, charakterystycznych dla przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla objawów patologicznych przemawia za tym, iż zmiany ujawnione w tym badaniu mają charakter samoistny.
Organ odwoławczy stwierdził, iż Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w T. zaskarżoną decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydał w oparciu o dokumentację o przebiegu pracy zawodowej, gdzie uwzględnione zostało narażenie zawodowe oraz orzeczenia lekarskie dwóch specjalistycznych uprawnionych do orzekania o chorobach zawodowych jednostek organizacyjnych służby zdrowia, które stwierdziły brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Od tej decyzji odwołała się S. W. opiekun prawny M. K.. Podniosła, że warunki pracy M. K. mogły przyspieszyć schizofrenię.
Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. wyjaśnił, iż materiał dowodowy w powyższej sprawie został uzupełniony o stanowisko Przychodni Chorób Zawodowych IMP w Ł. zawarte w piśmie z dnia 28 kwietnia 2006r., w którym wyjaśniono, że wskazane w karcie oceny narażenia zawodowego związki chemiczne nie były czynnikiem sprawczym rozpoznanych zaburzeń psychicznych o obrazie schizofrenii ani też nie przyspieszyły ich wystąpienia.
Organ odwoławczy stwierdził, iż schizofrenia jako choroba samoistna i nie wymieniana w wykazie chorób zawodowych nie może być uznana za chorobę zawodową. Aby stwierdzone zmiany zdrowotne mogły być uznane za następstwo zdrowotne narażenia zawodowego na działanie chemicznego czynnika neurostoksycznego, jakim jest dwusiarczek węgla musiałaby u osoby narażonej występować encefalopatia i/lub polineuropatia toksyczna będąca następstwem takiego narażenia. Tymczasem przeprowadzone badania nie ujawniły u M. K. zmian zdrowotnych charakterystycznych dla długotrwałej ekspozycji na dwusiarczek węgla, czyli nie ujawniły objawów ogniskowych organicznego uszkodzenia układu nerwowego o charakterze encefalopatii i/lub polineuropatia. Orzeczenia lekarskie wydane przez dwie jednostki medyczne uprawnione do orzekania o rozpoznaniu choroby zawodowej stwierdziły brak podstaw do rozpoznania u M. K. choroby zawodowej w postaci przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla wskazując, że rozpoznane u niego schorzenia mają z przeważającym prawdopodobieństwem podłoże pozazawodowe.
Organ II instancji wskazał, że samo narażenie na czynnik mogący spowodować chorobę zawodową nie jest jednoznaczne z powstaniem choroby zawodowej, lecz tylko jednym z elementów mogących wpłynąć na zaistnienie zawodowego schorzenia. Inspektor sanitarny nie może stwierdzić choroby zawodowej, jeżeli właściwa jednostka orzecznicza nie dokonała rozpoznania klinicznego choroby zawodowej i wypowiada się w danej sprawie negatywnie, a co w tej sprawie miało miejsce dwukrotnie.