Dnia 20 września 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Teresa Rutkowska, Asesor WSA Ewa Alberciak, Protokolant asystent sędziego Tomasz Godlewski, po rozpoznaniu w dniu 20 września 2007 roku na rozprawie sprawy ze skargi Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zobowiązania do usunięcia stwierdzonych uchybień oddala skargę.
Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Ł., po przeprowadzeniu kontroli Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. w dniach 10, 16 i 31 stycznia 2007 roku wydał nakaz obejmujący pięć decyzji - określając w nich obowiązki usunięcia przez pracodawcę stwierdzonych uchybień, powstałych w wyniku naruszeń przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.
Od decyzji wskazanych w punktach 1 - 4 nakazu zobowiązany wniósł odwołanie wnosząc o uchylenie nakazu w tym zakresie. Zaskarżone decyzje dotyczyły zapewnienia pomieszczeń palarni tytoniu w budynkach Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. mieszczących się przy ulicach A., B., C. i D.
W odwołaniu od powyższych decyzji zobowiązany wskazał, iż w budynkach Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. nie występuje potrzeba organizowania palarni, gdyż nie ma takiego obowiązku prawnego. Ponadto w uzasadnieniu swojego stanowiska strona wskazała, że na podstawie delegacji zawartej w art. 5 ust. 3 z dnia 9 listopada 1995 roku o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz.U. z 1996 roku, Nr 10, poz. 55 z późn. zm.), Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, w dniu 14 września 2001 roku, wydał rozporządzenie, w sprawie zasad dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych na terenie obiektów podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych (Dz.U. Nr 106, poz. 1163), ustalając dopuszczalność palenia wyrobów tytoniowych, wyłącznie w miejscach wymienionych w n/w pomieszczeniach i obiektach: pomieszczeniach jednostek organizacyjnych Policji przeznaczonych dla osób zatrzymanych, pomieszczeniach jednostek organizacyjnych Policji wyznaczonych do wykonywania aresztu w celu wydalenia, policyjnych izbach dziecka, strzeżonych ośrodkach dla cudzoziemców podlegających wydaleniu, ośrodkach dla uchodźców oraz pomieszczeniach jednostek organizacyjnych Straży Granicznej przeznaczonych dla osób zatrzymanych.
W ocenie zobowiązanej strony, z powyższego wynika, że Policja ma obowiązek zapewnienia możliwości używania wyrobów tytoniowych w swoich obiektach, tylko w stosunku do osób, które przymusowo w nich przebywają. Nie dotyczy to pracowników i funkcjonariuszy Policji, których łączy stosunek pracy bądź też stosunek służbowy, który nie jest stosunkiem przymusowym, lecz dobrowolnym.
Ponadto strona podniosła, że zarówno w/w ustawa jak i akt wykonawczy określają zasady dopuszczalności używania wyrobów tytoniowych ze wskazaniem miejsc, gdzie palenie tytoniu jest dopuszczalne. Tym samym, zdaniem zobowiązanego należy rozumieć, że w innych obiektach, podległych ministrowi spraw wewnętrznych i administracji, nie wymienionych w rozporządzeniu, nie ma obowiązku wyznaczenia takich miejsc.
Kierując się interpretacją cytowanej powyżej ustawy, Komendant Wojewódzki Policji w Ł., swoim Zarządzeniem Nr [...] z dnia [...], wprowadził bezwzględny zakaz palenia wyrobów tytoniowych w pomieszczeniach użytkowanych przez Komendę Wojewódzką Policji w Ł. Tym samym w budynkach Komendy nie ma potrzeby organizowania palarni w celu ochrony osób niepalących. Ponadto zdaniem zobowiązanego, kreowanie obowiązku organizowania palarni przez pracodawcę nie może być również argumentowane powoływaniem się na rzekome naruszanie praw obywatelskich, czy pracowniczych. Brak palarni nie jest także jakąkolwiek formą dyskryminacji. Pracownik nawiązując stosunek pracy zobowiązuje się wykonywać prace na rzecz pracodawcy. Żadne przepisy nie upoważniają pracownika do palenia tytoniu w czasie pracy, ponieważ czas pracy ma być przeznaczony na pracę, a nie na realizację nałogów. Każdy pracownik, zgodnie z art. 134 Kodeksu pracy ma prawo do 15-minutowej przerwy w pracy wliczanej do czasu pracy. W czasie tej przerwy pracownik jest nieskrępowany i może przeznaczyć ją na zjedzenie posiłku lub na zaspokojenie swojego nałogu nikotynowego. W czasie przerwy pracownik może przebywać zarówno w budynku, jak też nie opuszczając terenu zakładu pracy, wyjść na zewnątrz budynku i np. zapalić papierosa. Brak zorganizowania przez pracodawcę palarni nie ogranicza więc pracownika w prawie dowolnego dysponowania przysługującą mu przerwą w pracy.