Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody [...] w przedmiocie przeznaczenia do wykonywania świadczeń osobistych w czasie ogłoszenia mobilizacji i wojny
Sentencja

Dnia 7 listopada 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska, Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Rutkowska, Asesor WSA Ewa Alberciak (spr.), Protokolant Referendarz Sądowy Robert Adamczewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2008 roku sprawy ze skargi M. D. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] znak [...] w przedmiocie przeznaczenia do wykonywania świadczeń osobistych w czasie ogłoszenia mobilizacji i wojny oddala skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6249 Inne o symbolu podstawowym 624
Inne orzeczenia z hasłem:
Powszechny obowiązek obrony
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie strona 1/4

III SA/Łd 517/08

Uzasadnienie

W dniu 26 maja 2008 r. Wojskowy Komendant Uzupełnień w Z. wystąpił z wnioskiem do Urzędu Miasta w Z. o nałożenie obowiązku świadczeń osobistych na M. D. w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny.

Decyzją z dnia [...] nr [...], wydaną na podstawie art. 203 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (tj. Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.), Prezydent Miasta Z. przeznaczył M. D. w ramach świadczeń osobistych, w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, do pełnienia funkcji pisarza, polegającej na prowadzeniu ewidencji, zabezpieczeniu potrzeb mobilizacyjnych na rzecz Wojskowego Komendanta Uzupełnień w Z., ul. A., przez okres 5 dni.

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że stosownie do art. 200 ust. 1 w związku z art. 203 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, osoby podlegające obowiązkowi świadczeń osobistych, w tym planowanych do wykonania w razie ogłoszenia mobilizacji lub wybuchu wojny mogą być wezwane do wykonania różnego rodzaju prac doraźnych na rzecz obrony państwa.

Prezydent Miasta Z. stwierdził, że nie zachodzą żadne przeszkody do wykonania przez M. D. świadczenia osobistego.

Od powyższej decyzji odwołał się M. D. Podał, że jest Świadkiem Jehowy i nie może wypełnić tej decyzji ze względu na swoje sumienie ukształtowane na zasadach Słowa Bożego. Odwołujący podniósł, że bardzo ceni sobie, że żyje w państwie które zapewnia swoim obywatelom wolność sumienia i wyznania, ujmując te niezbywalne prawa w ustawie zasadniczej. Dzięki temu może działać w zgodzie ze swoim sumieniem, nie łamiąc praw. Nie jest jednostką aspołeczną, lecz podejmuje działania na rzecz społeczeństwa współpracując z działami penitencjarnymi zakładów karnych w Polsce, pomagając osobom osadzonym w tych zakładach w staniu się praworządnymi obywatelami naszego kraju. Ukształtowane na Piśmie Świętym sumienie pomaga mu przestrzegać praw naszego państwa w każdej dziedzinie życia, ale zadałby gwałt swojemu sumieniu, gdyby wypełnił postanowienie powyższej decyzji. M. D. wniósł o uszanowanie jego głosu sumienia i uchylenie decyzji.

Decyzją z dnia [...] znak [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), Wojewoda [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że art. 206 a ustawy z dnia 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej wymienia osoby które obowiązkowi świadczeń osobistych nie podlegają. Wśród osób wymienionych w art. 206 a ww. ustawy brak jest osób zwolnionych z obowiązku świadczeń osobistych ze względów religijnych.

Wojewoda [...] stwierdził, że decyzja Prezydenta Miasta Z. jest zgodna z obowiązującym prawem i nie znalazł podstawy do jej zmiany.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Z. Podał, że postanowienia Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zasady zawarte w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych, Akcie Końcowym Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz Deklaracji Organizacji Narodów Zjednoczonych o wyeliminowaniu wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji z powodów religijnych lub przekonań, gwarantują każdemu wolność sumienia i religii. Zdaniem skarżącego nakładanie przez organy państwowe obowiązków, które wyraźnie kolidują z wyznawanymi zasadami religijnymi i z sumieniem osoby nimi obciążonej, stanowi naruszenie owej wolności. Skarżący podniósł, że wykonanie nałożonego na niego obowiązku świadczenia osobistego, polegającego na pełnieniu funkcji pisarza na rzecz Wojskowej Komendy Uzupełnień w Z., byłoby niezgodne z wyznawaną przez niego religią, gdyż jako Świadek Jehowy pragnie w swoim życiu stosować się do zasad zawartych w Piśmie Świętym i z tego względu, jak to już podnosił w odwołaniu, świadczenie jakichkolwiek usług na rzecz jednostek powiązanych z wojskiem jest nie do przyjęcia. Skoro z powodów religijno - etycznych nie chce w żaden sposób popierać działań państwa, nawet pośrednio związanych z ewentualną mobilizacją i wojną, to przeznaczanie go do pełnienia funkcji pisarza na rzecz Wojskowej Komendy Uzupełnień w Z., jest jawnym pogwałceniem wolności sumienia. Skarżący podał, że art. 12 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania stanowi, że "duchowni oraz osoby zakonne kościołów i innych związków wyznaniowych (...) są w ramach obowiązujących przepisów ustaw zwolnieni z obowiązków niemożliwych do pogodzenia ze spełnieniem funkcji duchownego lub osoby zakonnej". Każdy Świadek Jehowy ma prawo w takiej samej mierze, jak członkowie innych wyznań, do tego, by zwolniono go z obowiązków, których nie może pogodzić z nadrzędnymi dla niego powinnościami religijnymi. Skarżący podniósł, że wprawdzie Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 6 czerwca 1992 r. l KZP 1/92 stanął na stanowisku, iż za duchownego w rozumieniu art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej nie może być uznany każdy członek Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego - Zarejestrowanego Związku Wyznania Świadków Jehowy w Polsce - lecz tylko ten, który wyróżnia się spośród ogółu wyznawców danej religii tym, że powołany został do stałego organizowania i sprawowania "kultu religijnego", jednakże jego zdaniem interpretacja celowościowa, jak i systemowa art. 12 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania nakazuje określenia "duchowni" oraz "osoby zakonne kościołów i innych związków wyznaniowych" odnosić do wszystkich aktywnych członków społeczności Świadków Jehowy. Ponadto skarżący, powołując tezę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 listopada 1992r., SA/Wr 998/92 OSP rok 1994, Nr 2, poz. 24, podniósł, że skoro podstawowe wyznania Świadków Jehowy w kwestii popierania przez jego członków jakichkolwiek działań państwa mających na celu wzmocnienie jego obronności "stwarzają nieprzezwyciężone przeszkody", to organy administracji państwowej winny wobec nich stosować odmienne kryteria prawne. Skarżący podał, że oba organy administracji, tj. Prezydent Miasta Z. i Wojewoda [...] dopuściły się naruszenia art. 53 ust. 1 Konstytucji, poprzez nałożenie na niego obowiązku, którego wykonanie byłoby w jednoznaczny sposób sprzeczne z wyznawanymi przez niego zasadami religijnymi i jego wyszkolonym na ich podstawie sumieniem.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6249 Inne o symbolu podstawowym 624
Inne orzeczenia z hasłem:
Powszechny obowiązek obrony
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda