Po przebudowie drogi powiatowej nr 4914E w rejonie szkoły podstawowej w I. zastosowano ostatecznie urządzenie spowalniające ruch pojazdów, które parametrami geometrycznymi odbiega od wymiarów zarówno progu wyspowego, jak i płytowego U-16c, określonych w punkcie 8.1 załącznika do ww. rozporządzenia. Potwierdzają to szczegółowe pomiary geodezyjne, których wyniki zawarte są w opinii biegłego sądowego - rzeczoznawcy techniki samochodowej i ruchu drogowego K.B., opracowanej dla Prokuratury Rejonowej w Z. Zastosowane rozwiązanie jest najbardziej zbliżone wymiarami do progu płytowego U-16b, a nie U-16c, jednak jest od niego wyższe o 4 cm. W efekcie nie można uznać wprost, że jest to jeden z progów zwalniających, wyszczególnionych w punkcie 8.1 załącznika do ww. rozporządzenia. Rozwiązanie to mieści się jednak formalnie w szerokim zbiorze rozwiązań możliwych do zastosowania, zgodnie z treścią punktu 8 (inne metody skutecznie ograniczające prędkość ruchu pojazdów).
Wobec zaistniałej, formalnej rozbieżności w określeniu symbolu (lub nazwy) urządzenia bezpieczeństwa ruchu zastosowanego w terenie, z rozwiązaniem wymienionym w ostatecznej formie klauzuli zatwierdzenia projektu organizacji ruchu (U-16c), Starosta Z. zdecydował w dniu 18 lutego 2013 r. o ponownym zatwierdzeniu "Projektu zmiany docelowej organizacji ruchu, dla drogi powiatowej nr 4914E we wsi I. w gminie Z. w km. 2+120, w zakresie dotyczącym funkcjonowania wyniesionego przejścia dla pieszych jako urządzenia mieszczącego się w szerokim zbiorze rozwiązań możliwych do zastosowania, zgodnie z treścią punktu 8 (inne metody skutecznie ograniczające prędkość ruchu pojazdów) zał. nr 4 do rozporządzenia ministra Infrastruktury z dnia 2 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drodze. Decyzja ta została podjęta po wcześniejszym przygotowaniu na zlecenie Powiatu Z. ekspertyzy przez firmę Ax. sp. z oo. z siedzibą w K. oraz uprzednim otrzymaniu pozytywnej opinii Departamentu Transportu Drogowego w Ministerstwie Budownictwa i Gospodarki Morskiej w zakresie zastosowania rozwiązania dotyczącego bezpieczeństwa ruchu.
Organ wskazał ponadto, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dokonujący oceny stanu technicznego budynku mieszkalnego uznał, iż nie można wykluczyć negatywnego oddziaływania wyniesionego przejścia dla pieszych na nieruchomość skarżącej. Jednakże w ocenie organu dotyczy to wyłącznie sytuacji, w której kierujący pojazdami popełniając wykroczenie w rozumieniu ustawy prawo o ruchu drogowym nagle hamują przed przejściem dla pieszych i pokonują to przejście z nadmierną prędkością. Zdaniem organu tylko wówczas można mówić o wywoływaniu niepożądanych skutków dla samych mieszkańców.
Skarżąca w piśmie procesowym z dnia 18 października 2017 r. - podnosząc fakt dokonania ponownego zatwierdzenia projektu organizacji ruchu przez Starostę Z. w dniu 18 lutego 2013 r. i tym samym utratę ważności czynności prawnej z dnia 6 kwietnia 2010 r. - stwierdziła, że zaskarża w całości czynność prawną z dnia 18 lutego 2013 r. i wnosi o jej uchylenie w całości oraz nakazanie organowi nadzoru, to jest Wojewodzie Łódzkiemu wykonania niezbędnych czynności na rzecz skarżącej na koszt i ryzyko powiatu, to jest usunięcia przedmiotowego urządzenia spowalniającego ruch pojazdów. Wyjaśniła, że w jej ocenie czynność prawna z dnia 18 lutego 2013 r. powinna zostać uznana za dokonana w celu obejścia przepisów prawa. Przedmiotowe urządzenie zostało pierwotnie wykonane jako próg U-16 c i jako takie zatwierdzone zostało czynnością prawną Starosty Z. z dnia 6 kwietnia 2010 r. Przez okres niemal 3 lat funkcjonowało w obrocie prawnym jako próg U-16 c i dopiero 18 lutego 2013 r., to jest kilkanaście dni po wniesieniu analogicznej skargi do WSA w Łodzi przez męża skarżącej M.K. w dniu 23 stycznia 2013 r. - Starosta Z. dokonał ponownego zatwierdzenia projektu organizacji ruchu. Jednak zamiast przebudować próg, dostosowując go do przepisów prawa materialnego, tzn. przepisów określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach ( Dz.U. z 2003 r., nr 220, poz. 2181), organ administracji zmienił jego nazwę, od tej pory kwalifikując go jako "inną metodę skutecznie ograniczającą prędkość pojazdu". Była to czynność pozorna, w rzeczywistości mająca na celu obejście wiążących norm prawnych i niejako zakamuflowanie ich rażącego naruszenia.