Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal,, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Protokolant Asystent sędziego Dorota Winiarczyk - Ożóg, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi L. S. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy z dnia [...] września 2014 r. nr[...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2014 r., Nr [...], Okręgowy Inspektor Pracy w [...] utrzymał w mocy decyzję Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w [...] z dnia [...] lipca 2014 r., Nr [...], nakładającą na L. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Usługi Transportowe L. S., karę pieniężną w wysokości 11400 zł.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w sprawie, której stan faktyczny przedstawia się następująco:
W dniach [...],[...],[...] kwietnia, [...] maja, [...] czerwca oraz [...] i [...] lipca 2014 r., przeprowadzono kontrolę w przedsiębiorstwie L. S. Przedmiotem kontroli było przestrzeganie przepisów z zakresu transportu drogowego. Ustalenia kontroli zostały opisane w protokole kontroli z dnia [...] lipca 2014 r., Nr [...], w którym wskazano szereg naruszeń stwierdzonych w toku kontroli, dotyczących kierowców K. B., P. W. i T. W.
Pismem z dnia [...] lipca 2014 r., organ zawiadomił skarżącego o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej.
Decyzją z dnia z dnia [...] lipca 2014 r. Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w [...], nałożył na L. S. karę pieniężną w wysokości 11400 zł. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że skarżący dopuścił się naruszenia Lp. 5.1.1 i 5.1.2, 5.2.1 i 5.2.2, 5.3.1 i 5.3.2, 5.4.1 i 5.4.2 oraz 5.6.1 i 5.6.2 załącznika nr. 3 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r., poz. 1414 z późn. zm.), dalej: ustawa o transporcie drogowym.
Decyzją z dnia [...] września 2014 r., Okręgowy Inspektor Pracy w [...] utrzymał w mocy decyzję Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w [...] z dnia [...] lipca 2014 r.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał poszczególne naruszenia ustawy o transporcie drogowym w zakresie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu, maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy, dziennego czasu odpoczynku, tygodniowego czasu odpoczynku oraz całkowitego czasu prowadzenia pojazdu w ciągu dwóch kolejnych tygodni.
Organ wskazał, że decyzja organu pierwszej instancji została oparta na przepisach rozporządzenia (WE) nr 561/ 2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U.UE L Nr 102 z dnia 11 kwietnia 2006 r., s. 1), dalej: rozporządzenie nr 561/ 2006 oraz ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. z 2012 r., poz. 1155 z późn. zm.), dalej: ustawa o czasie pracy kierowców.
Podkreślając różnice miedzy uregulowaniami rozporządzenia (WE) nr 561/ 2006 i ustawy o czasie pracy kierowców organ wskazał, że zgodnie z art. 31 a ustawy o czasie pracy kierowców, dzienny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 10 godzin, a tygodniowy łączny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 60 godzin, a w ciągu dwóch kolejnych tygodni 90 godzin. Natomiast na podstawie rozporządzenia nr 561/2006 kierowca może prowadzić pojazd przez 56 godzin w skali tygodnia, co jest konsekwencją dopuszczalności prowadzenia pojazdu przez 10 godzin tylko dwa razy w tygodniu, a w pozostałych dniach danego tygodnia kierowca może prowadzić pojazd maksymalnie przez 9 godzin.