Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski (sprawozdawca), Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita,, Sędzia NSA Maria Wieczorek, Protokolant Referent Marcin Małek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2006 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Wojewody z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.
Decyzją z [...] wydaną m. in. na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania J. P. od decyzji Wójta Gminy z dnia [...] Nr [...] orzekającej o wymeldowaniu J. P. z pobytu stałego z lokalu przy ul. O. w L., Wojewoda zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że z ustaleń dokonanych w trakcie prowadzonego postępowania dowodowego przez organ I instancji wynika, że skarżący w domu tym nie mieszka. Kwestia dobrowolności opuszczenia lokalu została uznana za nie mającą znaczenia dla sprawy, podobnie jak stosunki majątkowe skarżącego i jego żony, pozostających ze sobą w konflikcie.
Na powyższą decyzję skarżący, reprezentowany przez adw. M. U. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, zarzucając naruszenie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, oraz nieuwzględnienie okoliczności faktycznych sprawy, w tym tego, iż opuszczenie lokalu przez skarżącego nie ma charakteru trwałego i dobrowolnego. Skarżący podnosi, że ostatnio zamieszkiwał w nowowybudowanym domu na terenie swej posesji, w którym nie był zameldowany, gdyż dom nie został jeszcze oddany do użytkowania. Skarżący podnosi także uchybienia proceduralne w zakresie postępowania dowodowego, których wynikiem było nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, oraz brak podstaw prawnych dla prowadzenia sprawy, uznając, że toczyła się ona na wniosek strony nie mającej interesu prawnego w jej wszczęciu. Skarżący wskazuje również na zaniechanie zawieszenia postępowania do czasu dokonania podziału majątku małżeńskiego, w którego skład wchodzi przedmiotowy dom.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna, a zatem nie zasługuje na uwzględnienie.
Pełnomocnik skarżącego konsekwentnie pomija istotę meldunku, a w konsekwencji snuje niesłusznie wywody dotyczące reguł postępowania w sprawie wymeldowania, w tym zakresu ustalanych okoliczności jako mających znaczenie dla rozstrzygnięcia. Tym tłumaczyć należy stawianie szeregu zarzutów, które nie mają żadnego znaczenia dla sprawy, jako dotyczących kwestii zupełnie ubocznych.
Przyczyną wymeldowania jest ustalone w postępowaniu opuszczenie lokalu, interpretowane przez organy administracyjne w sposób prawidłowy, jako opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu, a więc fizyczne nieprzebywanie w lokalu i skoncentrowanie swoich spraw życiowych w innym miejscu.
W niniejszej sprawie organy administracji w sposób przekonujący ustaliły, iż skarżący nie przebywa w przedmiotowym lokalu. Okoliczność ta stała się bezsporna również ze względu na jej przyznanie przez skarżącego w protokole przesłuchania strony z dnia [...] 2005 r., który jednakże podnosi, że dzieje się tak wbrew jego woli.
Dla oceny legalności decyzji o wymeldowaniu skarżącego wystarczające było stwierdzenie przesłanki opuszczenia lokalu, która została ustalona w sposób niebudzący wątpliwości w toku postępowania administracyjnego. Stanowisko to zgodne jest z treścią i uzasadnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r. w sprawie o sygn. akt 20/01 (OTK ZU 2002/3A poz. 34, Dz. U. Nr 78 poz. 716).