Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski (sprawozdawca), Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita, Sędzia NSA Marek Zalewski, Protokolant Marzena Gawron, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 27 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rada Gminy z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przyjęcia Gminnego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych I. stwierdza nieważność Załącznika do Uchwały Nr [...] Rady Gminy z dnia [...] w sprawie przyjęcia gminnego Programu Profilaktyki i Rozwiązania Problemów Alkoholowych w części obejmującej: a) sformułowanie zawarte w wytłuszczonym zdaniu umiejscowionym w Rozdziale VI o treści "(...) właściwej Komisji Rady Gminy oraz (...)", b) ust. 4 Rozdziału VII, c) ust. 5 Rozdziału VII; II. określa, że zaskarżony akt w części objętej pkt. I sentencji, nie może być wykonany.
Wojewoda złożył skargę sądową na uchwałę Nr [...] Rady Gminy z dnia [...] w sprawie przyjęcia Gminnego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w części obejmującej:
- zapis Rozdziału VI w brzmieniu "(...) opinii właściwej Komisji Rady Gminy";
- ust. 4 i 5 Rozdziału VII.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że kwestionowany fragment Rozdziału VI stanowi, iż w przypadku cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, nie powinno być ono wydane ponownie przed upływem trzech lat - ponowne wydanie zezwolenia wymaga opinii właściwej Komisji Rady Gminy oraz GKRPA.
W ocenie organu nadzoru przytoczona regulacja ustanawiająca wymóg uzyskania opinii właściwej Komisji Rady Gminy nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 147, poz. 1231 ze zm.). W myśl art. 18 ust. 1 tej ustawy - przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, może wystąpić z wnioskiem o ponowne wydane zezwolenia nie wcześniej, niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o jego cofnięciu.
Zgodnie z art. 18 ust. 3a ustawy - zezwolenie jest wydawane po uzyskaniu pozytywnej opinii Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych o zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 2.
Stosownie do ust. 4 i 5 Rozdziału VII - radny będący członkiem stałej Komisji Rady Gminy i jednocześnie członkiem Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych - za pracę w tej Komisji nie otrzymuje odrębnego wynagrodzenia (ust. 4). Pracownicy samorządowi będący członkami Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w przypadku, gdy obraduje ona w godzinach ich pracy, nie otrzymują wynagrodzenia.
Powyższe uregulowanie w ocenie organu nadzoru nie znajduje prawnego uzasadnienia.
Zgodnie z art. 4a ust. 5 ustawy - zasady wynagradzania członków gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych określa rada gminy w gminnych programach rozwiązywania problemów alkoholowych.
Przewidziana prawem swoboda rady gminy pozwala przyjąć regulację prawną, która najlepiej dostosowana jest do miejscowych warunków. Swoboda rady gminy nie może być jednak dowolna. Jej granice wyznacza obowiązujący porządek prawny.
Zgodnie z art. 32 ust. 1 Konstytucji wszyscy są wobec prawa równi, wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Zasada równości oznacza, że wszystkie podmioty charakteryzujące się daną cechą istotną w równym stopniu, mają być traktowane równo, tzn. według jednakowej miary bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących (por. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego: 17/95 - OTK ZU/1995, nr 3, s. 177; 7/98 - OTK ZU 1998, nr 6, s. 505).
W myśl art. 41 ust. 3 ustawy - wójtowie (burmistrzowie) powołują gminne komisje rozwiązywania problemów alkoholowych, w szczególności inicjujące działania w zakresie określonym w ust. 1 oraz podejmujące czynności zmierzające do orzeczenia o zastosowaniu wobec osoby uzależnionej od alkoholu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego.