Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal,, Sędzia SO del. Robert Hałabis, Protokolant Asystent sędziego Małgorzata Olejowska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 28 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję Wojewody z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.
Decyzją z [...] marca 2012 r., nr [...], Wojewoda działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (t. jedn. - Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t. j, - Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania A. J. od decyzji Zastępcy Kierownika USC, działającego z upoważnienia Burmistrza Miasta z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...], orzekającej o wymeldowaniu A. J. wraz z niepełnoletnią córką K. J. z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. O. [...] w T., zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
Decyzję podjęto w następującym stanie faktycznym sprawy:
Decyzję z dnia [...] listopada 2011 r. Burmistrz Miasta orzekł o wymeldowaniu A. J. wraz z niepełnoletnią córką K. J. z pobytu stałego z lokalu mieszkalnego w T. przy ul. O. [...]
Organ II instancji, decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r., w całości uchylił powyższą decyzję, przekazując ją do ponownego rozpatrzenia ze względu na uchybienia formalno-prawne.
Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. organ I instancji ponownie orzekł o wymeldowaniu A. J. wraz z małoletnią K. J. z przedmiotowego lokalu.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł pełnomocnik A. J. radca prawny J. K.
Wojewoda decyzją z dnia [...] marca 2012 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż zgodnie z art. 15 ust 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, wymeldowanie osoby z pobytu stałego decyzją administracyjną może nastąpić wtedy, gdy osoba, która ma być wymeldowana opuściła miejsce pobytu stałego i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.
Przeprowadzone przez organ I instancji postępowanie wyjaśniające wykazało, że A. J. co najmniej od 6 lat nie zamieszkuje pod adresem zameldowania w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. A. J. wraz z córką mieszka i koncentruje swoje sprawy życiowe w T. przy ul. O. [...].
Organ II instancji podniósł, że strona od czasu opuszczenia lokalu do czasu wydania decyzji nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót i zamieszkanie w przedmiotowym lokalu, co jest tożsame z pogodzeniem się z zaistniałą sytuacją i rezygnacją z zamieszkania z własnej woli. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych organ II instancji podkreślił, że niekorzystanie z tych środków skutkuje wymeldowaniem osoby z lokalu, w którym zamieszkuje. W konkluzji organ II instancji stwierdził, że zameldowanie służy wyłącznie celom ewidencyjnym, ma na celu potwierdzenie faktu pobytu osoby w danym lokalu, w związku z czym nie pozbawia uprawnień do lokalu. Z tych względów nie ma podstaw do uchylenia bądź zmiany zaskarżonej decyzji.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na powyższą decyzje w imieniu A. J. złożył r. pr. J. K. zarzucając:
-naruszenie art. 7 i 77 k.p.a w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, a w szczególności poprzez nie zebranie i nie rozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz nie zajęcie stanowiska wobec różnic w zebranym materiale z przesłuchania stron będącym podstawą decyzji, w szczególności na pominięciu złożonych wyjaśnień stron o zaniechaniu interwencji policji w sprawie wprowadzenia do lokalu A. J. i jej dzieci co stanowiło swoistą legalizacje bezprawia wobec posiadania legalnego meldunku;