Kompetencja do podjęcia uchwały w tej materii, zdaniem organu nadzoru, nie wynika także ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. nr 97, poz. 1050 ze zm.). Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy rada gminy może ustalać ceny urzędowe za usługi przewozowe transportu zbiorowego oraz za przewozy taksówkami na terenie gminy.
Pod pojęciem ceny urzędowej i marży handlowej urzędowej według art. 3 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy należy rozumieć cenę i marzę ustaloną w rozporządzeniu wydanym przez właściwy organ administracji rządowej lub w uchwale wydanej przez organ stanowiący właściwej jednostki samorządu terytorialnego, przy czym według art. 9 tej ustawy ceny i marże urzędowe mają charakter cen maksymalnych chyba, ze organ administracji publicznej, w przepisach wydanych na podstawie ustawy, ustali inaczej.
Przepis ten statuuje możliwość ustanowienia aktów prawa miejscowego, a zatem zawartym w uchwale wydanej na jego podstawie cenom urzędowym należy przypisać charakter prawnie wiążący dla wszystkich podmiotów, które zajmują się na terenie danej gminy świadczeniem wspomnianych usług, o których mowa w powołanym przepisie. Uchwała nr [...] takiego charakteru nie posiada.
Na podstawie art. 8 ustawy o cenach organy stanowiące mogą ustalać ceny urzędowe jedynie na określone usługi (a konkretnie na usługi przewozowe transportu zbiorowego oraz na usługi przewozu taksówkami), nie mogą natomiast ustalać marż stosowanych przy dystrybucji biletów jednorazowych. Granice tej normy zostały określone poprzez wyznaczenie zakresu przedmiotowego, tj. sprecyzowanie, że chodzi o usługi przewozowe transportu zbiorowego. Przepis ten nie pozwala określać cen urzędowych dla konkretnych podmiotów prawnych, co wynika z zakresu upoważnienia ustawowego posiadającego charakter generalny i abstrakcyjny.
Wojewoda podkreślił, że modyfikacja wyraźnego brzmienia art. 8 ust. 1 ustawy o cenach jest sprzeczna z zasadą praworządności, statuowaną w art. 7 Konstytucji RP. Każde upoważnienie do działania organów administracji publicznej, szczególnie jeżeli dotyczyć ma ono aktu o charakterze aktu prawa miejscowego, nakładającego prawa i obowiązki ex lege, wiążące wszystkie podmioty, które znalazły się na terenie gminy w merytorycznym obszarze działania tego aktu, powinno być wykładane ściśle, ze względu na niedopuszczalność działania bez takowego upoważnienia.
Skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie złożył Prezydent Miasta L. Wniósł w niej o uchylenie w całości zaskarżonego aktu nadzoru.
Skarżący powyższemu rozstrzygnięciu nadzorczemu, zarzuca rażące naruszenie przepisów prawa materialnego:
- art.18 ust.2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r., Nr 142 poz.1591 ze zm.) polegające na błędnym uznaniu, ze Rada Miasta nie miała prawa uchwalić maksymalnej marży (prowizji) stosowanej przy dystrybucji biletów jednorazowych służących do przejazdów środkami lokalnego transportu zbiorowego, mimo kompetencji wynikających z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r., Nr 9 poz.43 ze zm.) oraz art. 3 ust.1 pkt 7, art.8 ust.1, art. 9 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2001 r., Nr 97 poz. 1050 ze zm.);