Nie zgadzając się z wyrokiem NSA O/Z w Lublinie, który zapadł w przedmiotowej sprawie, jak również w 27 innych sprawach tożsamych pod względem faktycznym i prawnym Prezes Głównego Urzędu Ceł zwrócił się do Ministra Sprawiedliwości z podaniem o wniesienie rewizji nadzwyczajnych od 28 wyroków NSA O/Z w Lublinie. Minister Sprawiedliwości wniósł rewizję nadzwyczajną do Sądu Najwyższego od 14 wyroków NSA O/Z w Lublinie odmawiając wniesienia rewizji od 14 wyroków z uwagi na uchybienie półrocznego terminu do jej wniesienia przez Prezesa Głównego Urzędu Ceł. W sprawie niniejszej z uwagi na powyższe rewizji nie wniesiono.
Po przeprowadzeniu dodatkowego postępowania wyjaśniającego w dniu [...] maja 1997 r. decyzją nr [...] Dyrektor Urzędu Celnego umorzył wznowione postępowanie celne z uwagi na upływ dwuletniego terminu przedawnienia określonego w art. 83 ust. 1 ustawy Prawo celne. Rozpatrując odwołanie Strony, decyzją z dnia 16 września 1997 r. Prezes Głównego Urzędu Ceł utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Celnego nr jw. Wyrokiem z dnia 3 grudnia 1999 r. sygn. akt I SA/Lu 1079/97 Naczelny Sąd Administracyjny O/Z w Lublinie uchylił zaskarżone decyzje organów celnych obu instancji.
Po ponownym przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją nr [...] z dnia [...]. Dyrektor Urzędu Celnego odmówił uchylenia dotychczasowej decyzji o wymiarze cła zawartej w zgłoszeniu celnym nr j/w. Organ celny nie mógł uchylić decyzji dotychczasowej z przyczyn formalnych i merytorycznych. Ponadto organ celny dysponował już wyrokami Sądu Najwyższego w czternastu sprawach dotyczących tego samego kontraktu, tożsamych pod względem faktycznym i prawnym. Rozpoznając rewizje nadzwyczajne Sąd Najwyższy w jednej sprawie uchylił wyrok NSA O/Z w Lublinie przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia (sygn. akt III RN 49/97), natomiast w pozostałych sprawach uchylił wyroki NSA O/Z w Lublinie i oddalił skargi (sygn. akt III RN 66-69/97, 71-73/97, 79-85/97). Zdaniem Sądu Najwyższego, protokół UKS z badania dokumentacji Spółki "[...]" nie był nową okolicznością w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 kpa, nie były również nowymi dowodami w sprawie dwa wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego O/Z w Lublinie (wyrok z dnia 25 listopada 1994 r. SA/Lu 1403/94 oraz z dnia 30 września 1993 r. SA/Lu 574/93) gdyż wiążą one organy postępowania w danej sprawie (art. 30 ustawy o NSA). Powołane wyżej dowody nie były znane organowi celnemu w dniu wydania w/w decyzji i w dniu wydania tejże decyzji nie istniały, nie zostały więc spełnione w sposób łączny trzy warunki niezbędne do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 kpa. Sąd Najwyższy przyznał słuszność organom celnym w kwestii uznania uchybienia przez Stronę terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania, podzielił również stanowisko organów celnych o pierwszeństwie terminu prawa materialnego (art. 83 ust.1 prawa celnego) przed terminami prawa procesowego.
Decyzją wydaną w dniu [...] 2000 r. po rozpatrzeniu odwołania Strony, Prezes Głównego Urzędu Ceł utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Celnego nr [...] z dnia [...].