Rozporządzenie to określa standardy postępowania oraz procedury medyczne w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii w zakresie świadczeń zdrowotnych wymienionych w § 1 (znieczulenia, intensywnej terapii, reanimacji oraz leczenia bólu), udzielanych w zakładzie opieki zdrowotnej przez lekarza posiadającego specjalizację I lub II stopnia w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii, a także lekarza będącego w trakcie specjalizacji w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii. Zgodnie z § 14 rozporządzenia, lekarz będący w trakcie specjalizacji może wykonywać znieczulenie, jeżeli jego praca jest bezpośrednio nadzorowana przez lekarza posiadającego specjalizację II stopnia w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii. Stosownie natomiast do § 18 pkt 3 rozporządzenia intensywną terapię prowadzi lekarz posiadający specjalizację II stopnia w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii, a świadczeń zdrowotnych z zakresu intensywnej terapii może udzielać lekarz posiadający specjalizację I stopnia w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii lub lekarz będący w trakcie specjalizacji, jeżeli jego praca jest nadzorowana przez lekarza posiadającego specjalizację II stopnia.
Powołane przepisy dopuszczają zatem wykonywanie przez lekarzy będących w trakcie specjalizacji zarówno zabiegów anestezjologicznych, jak i świadczeń zdrowotnych z zakresu intensywnej terapii. Warunek nadzorowania lub bezpośredniego nadzorowania pracy lekarza będącego w trakcie specjalizacji przez lekarza posiadającego II stopień specjalizacji nie zmienia charakteru wykonywanych zabiegów i udzielanych świadczeń zdrowotnych. Nie zwalnia również lekarzy będących w trakcie specjalizacji z odpowiedzialności za zdrowie i życie ludzkie. Z tego względu brak jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że praca lekarza będącego w trakcie specjalizacji, zatrudnionego na stanowisku młodszego asystenta - rezydenta wykonywana w warunkach określonych w załączniku nr 2 do ustawy pkt 24 nie stanowi pracy personelu medycznego w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych i anestezjologii w warunkach ostrego dyżuru.
Zarzuty skargi w tym zakresie są więc bezpodstawne.
Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy pracodawca obowiązany jest prowadzić:
1) wykaz stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze;
2) ewidencję pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, za których jest przewidziany obowiązek opłacania składek na Fundusz Emerytur Pomostowych.
Obowiązkiem strony skarżącej było zatem umieszczenie A. D. w ewidencji pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy.
Wobec niewykonania tego obowiązku przez pracodawcę prawidłowe było nakazanie przez organy Państwowej Inspekcji Pracy umieszczenia pracownika A. D. w ewidencji pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Uprawnienie do wydania takiego nakazu wynika z art. 11a ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589 ze zm.).
Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).