Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal, Sędzia WSA Ewa Ibrom, Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 12 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi P. P. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] lipca 2011 r., znak [...], Dyrektor Izby Celnej w B. P., po rozpatrzeniu odwołania spółki P. [...] sp. z o.o. z siedzibą w K., uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w L. z dnia [...] stycznia 2011 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia rejestracji automatu o niskich wygranych oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
W uzasadnieniu organ wskazał m.in. na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego w zakresie przesłanek cofnięcia rejestracji automatu, w szczególności załączenia do akt sprawy opinii technicznej wydanej przez uprawnioną jednostkę badającą oraz opinii biegłego, a także dokonania konfrontacji i oceny wartości dowodowej tych materiałów.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia [...] listopada 2013 r., znak: [...], Naczelnik Urzędu Celnego w L. umorzył postępowanie w sprawie cofnięcia rejestracji automatu. W uzasadnieniu organ wskazał, że poświadczenia rejestracji automatu dokonano dnia 12 października 2006 r., a zatem w dniu 12 października 2012 r. upłynął 6-letni okres eksploatacji, na jaki automat został dopuszczony, tym samym poświadczenie rejestracji straciło ważność i bezprzedmiotowe stało się orzekanie o cofnięciu rejestracji.
Od powyższej decyzji spółka P. [...] wniosła odwołanie. W odwołaniu zawarto m.in. wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Izby Celnej w B. P. z dnia [...] lipca 2011 r. na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.
Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] lutego 2013 r., znak: [...], Dyrektor Izby Celnej w B. P. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Na decyzję organu odwoławczego spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, który wyrokiem z dnia 19 listopada 2013 r., sygn. akt III SA/Lu 323/13, oddalił skargę.
Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r., znak: [...], Dyrektor Izby Celnej w B. P. odmówił stwierdzenia nieważności swojej ostatecznej decyzji z dnia [...] lipca 2011 r., znak: [...].
W uzasadnieniu organ wskazał, że wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] lipca 2011 r. oparto na podstawie z art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, tj. na zarzucie wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Uzasadniając ten zarzut strona powołała się na rażące naruszenie kilku przepisów Ordynacji podatkowej.
Nie można podzielić argumentów strony, że wydając decyzję z [...] lipca 2011 r. organ rażąco naruszył art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji, gdyż zamiast stwierdzić nieważność rażąco naruszającej prawo decyzji pierwszej instancji lub umorzyć postępowanie organ uchylił jedynie decyzję celem uzupełnienia materiału dowodowego. Zarzut ten jest chybiony, gdyż przepisy Ordynacji dopuszczają stwierdzenie nieważności jedynie decyzji ostatecznej, tymczasem decyzja Naczelnika Urzędu Celnego w L. z dnia [...] stycznia 2011 r., nr [...], nie miała przymiotu ostateczności, gdyż strona wniosła od niej odwołanie. Zaistniała zatem negatywna przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji z [...] stycznia 2011 r. - brak jej ostateczności.