Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski, Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Protokolant Sekretarz sądowy Wiesława Dudek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2006 r. sprawy ze skargi J. T. na decyzję Inspektora Sanitarnego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1. oddala skargę; 2. przyznaje adwokatowi M. P. kwotę [...] złote tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu, którą wypłacić z funduszów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie.
Inspektor Sanitarny zaskarżoną decyzją z dnia [...] znak [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 37 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 1998 r. nr 90, poz. 575 ze zm.) i z § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. nr 132, poz. 1115), po rozpatrzeniu odwołania J. T. z dnia [...] od decyzji nr [...] Inspektora Sanitarnego z dnia [...] znak [...] o braku podstaw do stwierdzenia u niego choroby zawodowej narządu słuchu, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podniesiono, że zarzuty zawarte w odwołaniu J. T., iż rozpoznany u niego ubytek słuchu małego stopnia powstał w czasie pracy w "[...]" w L., gdzie był zatrudniony w narażeniu na hałas od 2 lipca 1971 r. do 23 października 1972 r. i od 7 listopada 1974 r. do 29 lutego 1976 r., tj. łącznie przez okres 2 lat i 8 miesięcy - nie mogą być uwzględnione.
Zgodnie z przepisem § 1 ust. 1 rozporządzenia za choroby zawodowe uważa się choroby określone w wykazie chorób zawodowych stanowiącym załącznik do rozporządzenia, jeżeli zostały spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy. Rozporządzenie w § 7 ust. 1-3 i w § 8 określa jednostki organizacyjne służby medycyny pracy upoważnione do rozpoznawania chorób zawodowych i do wydawania w tej sprawie orzeczeń lekarskich.
W przepisie § 9 ust. 1 rozporządzenia ustalono, że w przypadku kwestionowania przez pracownika treści orzeczenia lekarskiego wydanego przez jednostki organizacyjne do tego upoważnione pracownik może wystąpić z wnioskiem o skierowanie go na ponowne badanie lekarskie do właściwego instytutu naukowo-badawczego resortu zdrowia. Natomiast przepis § 10 ust. 1 ustala, że organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej na podstawie orzeczenia lekarskiego i przeprowadzonego dochodzenia epidemiologicznego wydają decyzję o stwierdzeniu lub braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.
Z postępowania wyjaśniającego wynika, że J. T. pracował przez okres 2 lat i 8 miesięcy w Fabryce Samochodów Ciężarowych, gdzie był narażony na nadmierny hałas przekraczający dopuszczalną intensywność. Od marca 1976 r. do 31 października 1988 r. pracował w Spółdzielni Pracy "[...]" w L. bez narażenia na nadmierny hałas i od 1 listopada 1988 r. do września 1997 r. był zatrudniony w spółce z o.o. "[...]" w L. bez narażenia na nadmierny hałas. Zatem skarżący przez 21 lat przed przejściem na emeryturę nie był narażony na hałas przekraczający dopuszczalną intensywność.
W orzeczeniu lekarskim nr [...] z dnia [...] wydanym przez Poradnię Chorób Zawodowych, a więc przez jednostkę organizacyjną upoważnioną do orzekania w sprawie chorób zawodowych, nie rozpoznano u J. T. choroby zawodowej. Rozpoznany u niego obustronny ubytek słuchu typu odbiorczego nie przekraczał 30 dB i wg miedzy medycznej takie obniżenie ostrości słuchu nie pociąga za sobą skutków społecznych i zdrowotnych mogących stanowić o chorobie narządu słuchu, jest to tylko objaw, a nie choroba, zwany niedosłuchem audiometrycznym, który nie wywołuje zaburzeń zrozumiałości mowy potocznej.