Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym
Sentencja

Dnia 2 kwietnia 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz M. Geremek Sędziowie WSA Szymon Widłak ( spr.) WSA Marek Sachajko Protokolant: Ref. staż. Sławomir Rajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2015 roku przy udziale sprawy ze skargi M. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2014 roku nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. przyznaje adwokatowi [...] od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu kwotę [...],- ([...]) złotych uwzględniającą podatek od towarów i usług w kwocie [...],- ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie skarżącej z urzędu. III. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Kara administracyjna
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego
Uzasadnienie strona 1/3

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] lipca 2014 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...], o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

[...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w P. decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r., powołując się na art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym w zw. z lp. 1.1 załącznika nr 3 do tej ustawy, nałożył na M. S. (dalej: "strona"), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą X, karę pieniężna w wysokości 8.000 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że w dniu [...] września 2013 r., w miejscowości P., ul. [...], zatrzymano do kontroli pojazd marki M., o numerze rejestracyjnym [...], którym kierowała strona. Przeprowadzona kontrola drogowa ujawniła, że pojazd ten spełniał wszystkie wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia dla taksówki. Podczas kontroli okazanych dokumentów stwierdzono, że strona posługuje się licencją nr [...], wystawioną na wskazany powyżej numer rejestracyjny pojazdu. Jednocześnie, jak stwierdził organ I instancji, na podstawie informacji udzielonej przez pracownika Urzędu Miasta P. stwierdzono, że strona wykonując transport drogowy osób posługiwała się licencją, która została cofnięta.

W toku wszczętego z urzędu postępowania, strona przedstawiła licencję nr [...], ważną od dnia [...] października 2013 r., stwierdzając, że nie wiedziała o fakcie zawieszenia ważności licencji przez Urząd Miasta P. Organ I instancji uzyskał z kolei informację z Urzędu Miasta P., że strona na dzień [...] września 2013 r. nie posiadała licencji nr [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką. Licencja ta została cofnięta decyzją Prezydenta Miasta P. w dniu [...] stycznia 2010 r.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji strona wniosła o anulowanie nałożonej kary pieniężnej. W ocenie odwołującego miał on prawo do uzupełnienia dokumentów, w tym przypadku licencji, w terminie 14 dni. Odwołujący podkreślił przy tym, że nie był świadom, że jego licencja została unieważniona. Niezwłocznie po kontroli drogowej, na skutek której dowiedział się o tym fakcie, odwołujący udał się do Urzędu Miasta i otrzymał licencję nr [...]. Odwołujący zawsze, od [...] r., prowadził działalność zgodnie z przepisami. Natomiast błąd popełnił Urząd Miasta, który nie poinformował go (skutecznie) o cofnięciu licencji.

Główny Inspektor Transportu Drogowego, utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, podał, że zgodnie z lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym karą pieniężną w wysokości 8.000 zł sankcjonuje się wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji. Z kolei zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób: 1) samochodem osobowym, 2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, 3) taksówką - wymaga uzyskania odpowiedniej licencji.

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Kara administracyjna
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego