Wobec twierdzeń R. A. zawartych w odwołaniu odnośnie miejsc odbioru korespondencji, okoliczności związanych z próbą wejścia na teren posesji w dniu 28 marca 2008 roku, wreszcie odnośnie przesłuchania wnioskowanych przez skarżącego świadków (w tym także sąsiadów) organ II instancji winien odnieść się do ich trafności i zasadności. Uwadze organu uszło, iż także sąsiadów skarżącego wskazano we wniosku o wymeldowanie jako osoby mogące poświadczyć fakt opuszczenia lokalu, tymczasem R. A. wnioskuje o ich powołanie dla potwierdzenia faktów przeciwnych.
Należy też podkreślić, iż zgodnie z wyraźnym brzmieniem przepisu art. 999 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r.- Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 64.43.296 ze zm.), postanowienie o przysądzeniu własności stanowi tytuł egzekucyjny uprawniający do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości (art.1046 § 1 kpc) a nie do żądania usunięcia dłużnika. Skoro zatem w stosunku do R. A. nie zostało wydane żadne orzeczenie nakazujące mu opuszczenie spornego lokalu to nie sposób uznać, że Skarżący w dniu 20 marca 2008 roku opuścił lokal. Zaistniała w niniejszym postępowaniu sytuacja prawna nie jest równoznaczna z wykonaniem prawomocnego wyroku eksmisyjnego i w tym zakresie organ winien prowadzić postępowanie dowodowe jak w każdym innym przypadku wymagającym udowodnienia faktu opuszczenia lokalu, a szczególnie skrupulatnie winna być badana przesłanka dobrowolności jego opuszczenia.
Sąd nie podziela również stanowiska organu, iż o zaistnieniu przesłanki dobrowolności opuszczenia lokalu przesądził fakt, że odwołujący nie przedsiębrał żadnych środków celem ochrony swoich uprawnień do zamieszkiwania w spornym lokalu. Z akt sprawy wynika, iż w dniu 27 marca 2008 roku R. A. odebrał klucze od sołtysa [...], a nie mogąc dostać się na teren nieruchomości zgłosił ten fakt Policji; kolejne doniesienia do Policji i Prokuratury złożył w dniach 5 i 7 kwietnia 2008 roku, następnie w dniu 18 kwietnia 2008 roku pismo do Burmistrza [...]. Czynności te podjął bezpośrednio po powrocie do swojego miejsca zamieszkania. Nie sposób uznać, iż wyłącznie złożenie wniosku o przywrócenie utraconego posiadania może być wyrazem chęci odzyskania praw do zamieszkiwania w danym lokalu, mogą to być także inne czynności, którymi strona stara się dowieść takich uprawnień. Dowodzą one, iż wolą takiej osoby jest przebywanie w miejscu stałego zameldowania. Czynności tych Skarżący dokonał niezwłocznie, nie wykluczył ponadto (oświadczenie takie złożył jeszcze przed wydaniem decyzji przez organ I instancji), iż po uzyskaniu środków finansowych wystąpi z odpowiednim powództwem do sądu powszechnego. W skardze natomiast podniósł, iż nadal prowadzi działania w celu odzyskania lokalu.
Zgodnie z treścią art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U .Nr 98,poz.168 ze zm.) - organ winien podjąć wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wynika z niego również, iż organ administracji nie może ograniczyć się do oczekiwania na przedstawienie przez stronę dowodów potwierdzających jej żądanie, ale że powinien dążyć do wyjaśnienia sprawy. Zasada z art. 7 Kpa jest realizowana przede wszystkim poprzez przepisy normujące postępowanie dowodowe, zwłaszcza przez art. 77 § 1 cytowanej ustawy nakazujący organom zebranie i rozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego. Materiał dowodowy winien być kompletny, tj. dotyczący wszystkich okoliczności faktycznych, które mają znaczenie w sprawie. W ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu zasady te nie były przestrzegane. Nie przesądzając o ostatecznym wyniku rozstrzygnięcia należy stwierdzić, iż w toku ponownego rozpatrzenia sprawy koniecznym będzie dokonanie takiej weryfikacji materiału dowodowego, która pozwoli na pełne i rzetelne wyjaśnienie stanu faktycznego, a więc wyczerpującego ustalenia okoliczności związanej z opuszczeniem lokalu przez skarżącego. Organ winien wyjaśnić te kwestie z poszanowaniem przytoczonych przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art.145 § 1 lit c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżoną decyzję. Rozstrzygnięcie w kwestii wykonalności zaskarżonej decyzji podjęto stosownie do art.152, a odnośnie kosztów do art. 200 tejże ustawy.
/-/M. Górecka /-/M. Ławniczak /-/B. Sokołowska