Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Mirella Ławniczak (spr.) Sędziowie WSA Beata Sokołowska WSA Walentyna Długaszewska Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Piotrowska - Żyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 września 2010 r. przy udziale sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty z tytułu opłaty skarbowej I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana. /-/ W. Długaszewska /-/ M. Ławniczak /-/ B. Sokołowska WSA/wyr.1 - sentencja wyroku
Prezydent Miasta O. W., działając na podstawie art. 207 i art. 210 w związku z art. 72 § 1 pkt 1, art. 73 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 że zm.) oraz art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 225, poz. 1635 że zm.), decyzją z dnia [...] maja 2009 r. nr [...], odmówił W. K. stwierdzenia nadpłaty z tytułu opłaty skarbowej w wysokości 5.100zł.
Organ I instancji ustalił, że W. K. w latach 2004 - 2006 występował z wnioskami o wydanie zaświadczeń VAT-25, które zostały uwzględnione. Wydane zaświadczenia, były niezbędne dla dopuszczenia pojazdu do ruchu na terytorium Polski. Obowiązek powyższy określony został w art. 105 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), natomiast wysokość opłaty wynika z pkt 11 części II załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej, a przed wejściem w życie tej ustawy obowiązek wynikał z pkt 10 a, w części III ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 86, poz. 960 ze zm.).
W powyższym stanie prawnym i faktycznym Prezydent Miasta O. W. uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie doszło do dyskryminującego traktowania towarów z innych krajów członkowskich Unii Europejskiej. Wyjaśnił przy tym, że opłata skarbowa za wydane zaświadczenia stanowi ekwiwalent za faktycznie świadczoną przez administrację usługę, leży w interesie importera, gdyż umożliwia mu rejestrację pojazdu oraz odpowiada faktycznie poniesionym kosztom związanym z załatwieniem sprawy i wydaniem zaświadczenia. Opłata skarbowa uiszczana za wydanie zaświadczenia VAT-25 nie stanowi obciążenia podatkowego w rozumieniu art. 90 TWE, a jest jedynie opłatą za dokonanie konkretnej czynności administracyjnej.
Podatnik nie zgodził się z wydanym rozstrzygnięciem i odwołaniu od wydanej decyzji wniósł o jej uchylenie i orzeczenie zwrotu nadpłaty w opłacie skarbowej. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że art. 90 TWE wyklucza nakładanie w sposób pośredni lub bezpośredni na towary pochodzące z innych państw członkowskich podatków wewnętrznych jakiegokolwiek rodzaju, które stanowią obciążenie większe niż nakładane na podobne towary krajowe. Zdaniem strony wprowadzenie obowiązku uzyskania zaświadczenia VAT 25 i związany z tym obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej pozostaje w sprzeczności z prawem Unii Europejskiej.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] uchyliło w całości zaskarżoną decyzję oraz stwierdziło nadpłatę z tytułu opłaty skarbowej w wysokości 5.100zł wraz z oprocentowaniem od dnia 27 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że przepis art. 105 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w zw. z załącznikiem do ustawy z dnia 9 grudnia 2000 r. o opłacie skarbowej, część III ust. 10 a, narusza przepis art. 90 ust. 1 TWE, mówiący o zakazie jakichkolwiek dyskryminacji towarów w obrębie Wspólnoty Europejskiej. Zatem, gdy pomiędzy przepisami krajowymi i prawem wspólnotowym zachodzi sprzeczność, winna być ona - zgodnie z zasadą pierwszeństwa i bezpośredniego stosowania - rozstrzygnięta poprzez zastosowanie prawa wspólnotowego. W ocenie Kolegium organ podatkowy dokonując poboru opłaty skarbowej, winien był uwzględnić z urzędu treść art. 90 TWE. Zaskarżona decyzja została zatem wydana z naruszeniem prawa materialnego, poprzez niezastosowanie art. 90 ust. 1 TWE.