Sąd stwierdza, że rację ma DIS twierdząc, że choć argumentacja DUKS nie przekonała Spółki, nie oznacza to, iż doszło do naruszenia przepisów art. 122, art. 191 O.p. Stosownie do zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w dyspozycji art. 191 O.p. organ podatkowy ocenia środki dowodowe we wzajemnym powiązaniu, wpływie udowodnienia jednej okoliczności na drugą, z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego i reguł logicznego wnioskowania. Uzasadnienia wydanych w sprawie decyzji świadczą, że organy podatkowe wypełniły w sposób należyty przesłanki wynikając z art. 191 O.p. Wskazały ponadto fakty, które zostały uznane za udowodnione, dowody, którym dano wiarę oraz przyczyny, dla których innym dowodom odmówiono wiarygodności. Wskazano również podstawę prawną decyzji, uzasadniając ją w sposób nie budzący wątpliwości, co tym samym niezasadny czyni zarzut naruszenia art. 210 § 1 pkt 4 i § 4 O.p. Wbrew twierdzeniom Spółki, decyzji nie oparto jedynie na zeznaniach jednego świadka I. S., co ma potwierdzenie w uzasadnieniach decyzji DIS i DUKS, ale na całościowym materiale dowodowym, przy równoczesnej analizie zeznań składanych przez A. P., członka zarządu skarżącej Spółki. Organy podatkowe wykazały ponadto, że treść zeznań I. S., została potwierdzona przez zapisy operacji bankowych prowadzonych na jej prywatnym rachunku bankowym. Jest to istotna przesłanka przy dokonywaniu oceny wiarygodności jej zeznania.
Zdaniem Sądu niezasadny jest zarzut skargi o niewyjaśnieniu czy kontrahenci Spółki prowadzili działalność gospodarczą, jakie było miejsce prowadzenia tej działalności, czy spółki posiadały magazyny, sprzęt oraz na jakiej podstawie dokonywane były sporne transakcje i w jaki sposób dokonywano za nie zapłaty. za niesłuszny. Organy podatkowe na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustaliły bowiem, o czym świadczą uzasadnienia decyzji, czy wykonano czynności udokumentowane spornymi fakturami. Wyjaśnienie miejsca prowadzonej działalności przez kontrahentów Spółki, czy też dokonywanie oględzin ich siedzib, nie ma istotnego znaczenia przy wyjaśnieniu czy wykonano daną czynność, a tym samym nie może mieć istotnego wpływu na wynik sprawy. Sporne faktury dotyczyły usług porządkowych, środków czystości i wózków typu K., a zatem podjęcie działań w zakresie wyjaśnienia czy rzeczywiście miały one miejsce w dużej mierze, o czym mowa wyżej zależało i leżało w interesie Spółki. Działań takich Spółka nie podjęła, mimo iż organ podatkowy pierwszej instancji dwukrotnie kierował do Spółki wezwania do podjęcia czynności. Zgromadzone przez organ podatkowy dowody świadczyły natomiast w sposób wystarczający, że spółki - kontrahenci Spółki - prowadziły działalność fikcyjną, nie zatrudniały pracowników, a wystawiane przez nie faktury nie dokumentowały zdarzeń gospodarczych.
Sąd zwraca ponownie uwagę, że stosownie do dyspozycji art. 122 O.p. organy podatkowe mają obowiązek podejmować wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co nie oznacza, że w sytuacji gdy zgromadzą już niezbędne dowody do wydania rozstrzygnięcia a Spółka nie podejmuje działań zmierzających do współpracy z organami podatkowym w dalszym ciągu ciąży na nich nieograniczony obowiązek podatkowy. W tym kontekście na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut skargi nie wskazania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji czy względem dostawców towarów wszczęto postępowania podatkowe, czy zostały zakwestionowane składane przezeń deklaracje podatkowe i w końcu, czy wydano decyzje określające kwotę zobowiązania podatkowego zarówno w podatku dochodowym od osób prawnych jak również podatku od towarów i usług, a jeśli tak to za jakie miesiące. Organy podatkowe wyjaśniły, że kontakt z kontrahentami Spółki z uwagi na sprzedaż udziałów był utrudniony.
Sąd z wymienionych wyżej względów, na mocy art. 151 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.