Usytuowanie art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w rozdziale dotyczącym uprawnień osób niepełnosprawnych, jak treść tego przepisu dowodzą, że reguła w nim zawarta, odnosi się wyłącznie do ustalania wymiaru czasu pracy niepełnosprawnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędziowie Sędzia WSA Lidia Ciechomska-Florek (spr.), Sędzia WSA Jerzy Płusa, Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2007 r. sprawy ze skargi P. N. s. c. U. B., W. B. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za okres od marca 2004 r. do kwietnia 2006 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...], 2) stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu w całości, 3) zasądza od Ministra Pracy i Polityki Społecznej na rzecz U. B., W. B. kwotę 3.596 zł (trzy tysiące pięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...] maja 2007 r., będącą przedmiotem skargi, wydaną na podstawie art. 49 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( Dz. U. nr 123, poz. 776 ze zm.) i art. 233 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), Minister Pracy i Polityku Społecznej utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2006 r. Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, odmawiającą stwierdzenia nadpłaty z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych wobec firmy "P. N." s.c. U. B., W. B. w T. M. za okres od marca 2004 r. do kwietnia 2006r. w kwocie 39. 840,89 zł.
W sprawie ustalono następujący stan faktyczny:
Pismem z dnia 4 lipca 2006 r., Skarżący wnieśli o stwierdzenie nadpłaty za okres od marca 2004 r. do kwietnia 2006 r. Do ww. pisma dołączyli korekty deklaracji, w których wykazali E. M. - I. oraz H. P. - B. jako osoby niepełnosprawne. Skarżący wyjaśnili, iż osoby te w okresie od marca 2004 r. do kwietnia 2006 r. zatrudnione u Skarżących traktowane były jako osoby pełnosprawne i z tego tytułu pracodawca odprowadził składki na PFRON w pełnej wysokości. Osoby te będąc zatrudnionymi w wyżej wymienionym okresie, posiadały orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, jednakże stan niepełnosprawności potwierdzony prawomocnym orzeczeniem nie był wcześniej znany pracodawcy. Okoliczność ta została ujawniona dopiero w dniu 2 czerwca 2006 r.
Ustosunkowując się do żądań Skarżących organ pierwszej instancji podniósł, iż podstawą do zaliczenia osoby niepełnosprawnej do określonego stopnia niepełnosprawności jest legitymowanie się przez taką osobę ważnym i prawomocnym orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności oraz przedstawienie go pracodawcy. Osoba taka jest wliczana do wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych począwszy od dnia następującego po dniu dostarczenia pracodawcy orzeczenia. Organ pierwszej instancji podkreślił jednocześnie, iż zatrudnienie osoby niepełnosprawnej nakłada na pracodawcę określone obowiązki wymienione w art. od 15 do 20 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( Dz. U. Nr 123, poz. 776, ze zm.; powoływanej dalej jako ustawa o rehabilitacji osób niepełnosprawnych). Odnosząc powyższe do stanu faktycznego sprawy stwierdził, że skoro Skarżący, zatrudniając pracownice, nie wiedzieli, iż są to osoby niepełnosprawne i traktowali je jako osoby pełnosprawne nie spełniając przy tym wymogów z art. 15 - 20 ustawy o rehabilitacji osób niepełnosprawnych, nie mogą oni korygować deklaracji za okres, w którym nie posiadali wiedzy na temat niepełnosprawności pracownic.
Nie zgadzając się ze stanowiskiem organu pierwszej instancji Skarżący wnieśli odwołanie na powyższą decyzję. W odwołaniu pełnomocnik Skarżących wyraził pogląd, iż przepis art. 15 ust. 4 ustawy o rehabilitacji osób niepełnosprawnych nakłada na pracodawcę jedynie obowiązek stosowania wymiaru czasu pracy dla osób niepełnosprawnych. Podniósł też, iż niestosowanie art. od 15 do 20 ustawy, nie może być podstawą zakazu korygowania deklaracji.