Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędziowie sędzia WSA Honorata Łopianowska (sprawozdawca), sędzia WSA Radosław Teresiak, Protokolant referent stażysta Magdalena Walkowiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2017 r. sprawy ze skargi W. B. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązań z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za październik 2013 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] maja 2015 r. nr [...], 2) zasądza od Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej na rzecz W. B. 9.217 zł (słownie: dziewięć tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
I. Stan sprawy przedstawia się następująco:
Decyzją z [...] maja 2015 r. Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych określił Skarżącemu, Panu W. B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Zakład M. w Z. wysokość zobowiązań z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za październik 2013 r. w wysokości 107 534 zł w związku z nieterminowym przekazaniem środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.
Po rozpoznaniu odwołania Skarżącego, Minister Pracy i Polityki Społecznej, decyzją z dnia [...] lipca 2016 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Podstawą faktyczną decyzji organów obu instancji było ustalenie, że Skarżący w okresie od grudnia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r. oraz od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. nie przekazywał środków pochodzących z podatku dochodowego od osób fizycznych na rachunek bankowy zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych w terminie 7 dni od dnia ich uzyskania co - w ocenie organów - naruszało przepis art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych [Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, ze zm.] i skutkuje sankcją określoną w art. 33 ust. 4a pkt 2 tej ustawy. Fakt dokonania nieterminowej wpłaty ujawniony został w październiku 2013 r., przy okazji kontroli Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z., tj. w dacie doręczenia protokołu kontroli.
Organy obu instancji uznały, że dniem uzyskania środków, w przypadku zwolnienia z obowiązku odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych jest dzień, w którym pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej dokonuje poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, a zatem dzień wypłaty wynagrodzeń. Podstawą prawną rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji był art. 21 § 3 i art. 207 Ordynacji podatkowej oraz art. 33 ust. 4a pkt 2 w związku z art. 33 ust. 3 pkt 3 i art. 49 ust. 1 i ust. 2 ustawy.
Organ drugiej instancji - Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej jako podstawę swojego rozstrzygnięcia wskazał art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa [tekst. jedn. Dz.U. z 2015 r, poz. 613 ze zm.] oraz art. 49 ust. 1 i ust. 4 w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Organ, podtrzymując stanowisko organu pierwszej instancji zaakcentował, że, w jego ocenie, podniesiony zarzut przedawnienia jest bezzasadny, powołując się na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 marca 2014 r. w spr. II FSK 827/12 oraz z dnia 2 lutego 2014 r. w spr. II FSK 3194/13.
Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:
- art. 33 ust. 4a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, poprzez uznanie, że norma wynikająca z powyższego przepisu obejmuje swoim zasięgiem także Skarżącego, w sytuacji, kiedy nie dopuścił się on "niezgodnego z ust. 4 przeznaczenia środków funduszu";