Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Trelka, Sędziowie sędzia WSA Włodzimierz Gurba, sędzia WSA Artur Kot (sprawozdawca), Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Staniszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lipca 2017 r. sprawy ze skargi P. w S. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za miesiące od września do listopada 2013 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zwraca ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz P. w S. kwotę 42 zł (słownie: czterdzieści dwa złote) uiszczoną tytułem nadpłaconego wpisu sądowego od skargi, 3) zasądza od Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej na rzecz P. w S. kwotę 4000 zł (słownie: cztery tysiące złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
1. Decyzją z [...] czerwca 2016 r. Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (dalej: "Minister" lub "MRPiPS"), w wyniku rozpatrzenia odwołania Powiatowego Centrum Edukacji i Kompetencji Zawodowych w S. (dalej: "skarżący", "PCEiKZ" lub Centrum") utrzymał w mocy decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: "Prezes PFRON" lub "organ I instancji") z [...] lutego 2015 r. Przedmiotem tych decyzji było określenie skarżącemu wysokości zobowiązań za 3 miesiące 2013 r. (IX - XI) z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: "PFRON" lub "Fundusz"). Jako podstawę prawną decyzji Minister wskazał między innymi art. 21 § 3 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.; dalej: "Op"), a także art. 49 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 21 ust. 2a i ust. 2b ustawy z 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, ze zm.; dalej: "ustawa o rehabilitacji").
2. Stan faktyczny.
2.1. Prezes PFRON przyjął, że Centrum jako zespół szkół i placówek (działających w ramach systemu oświaty) prowadzących kształcenie zawodowe ustawiczne dla młodzieży i dorosłych, jest podmiotem, o którym mowa w art. 21 ust. 2a ustawy o rehabilitacji (organem prowadzącym jest Powiat D.). Dyrektor PCEIKZ jest jeden i jest dyrektorem wszystkich szkół wchodzących w skład Centrum oraz jest dyrektorem wszystkich pracowników Centrum (z dniem z września 2013 r. wszyscy pracownicy Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych stali się pracownikami Centrum). Poza szkołami dla młodzieży w skład Centrum wchodzi Ośrodek Dokształcania i Doskonalenia Zawodowego w S., będący placówką edukacji pozaszkolnej wymienioną w art. 2 pkt 3a ustawy o systemie oświaty. Skarżący zatrudniał więcej niż 25 pracowników i jest podmiotem o którym mowa w art. 21 ust. 2a ustawy o rehabilitacji. Zdaniem organu I instancji, skarżący bezpodstawnie zaliczał się do podmiotów, o których mowa w art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilitacji.
2.2. W odwołaniu, występując o uchylenie decyzji Prezesa PFRON i umorzenie postępowania, Centrum postawiło zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, tj.: art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilitacji poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że przepis ten ma zastosowanie do zespołów utworzonych wyłącznie z jednostek wymienionych w tym przepisie (1) i naruszenie art. 21 ust. 2a ustawy o rehabilitacji poprzez jego zastosowanie. Centrum powołało się na korzystne dla niego stanowisko Sekretarza Stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej.
2.3. Utrzymując w mocy powyższą decyzję Minister przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie oraz jej ramy prawne. Powołał się na przepisy art. 21 ust. 2a i ust. 2b oraz art. 41 ust. 1 ustawy o rehabilitacji, art. 21 § 3 Op, a także art. 2 ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2015 r. poz. 2156 ze zm.). Przyjął za własne zasadnicze elementy bezspornego stanu faktycznego ustalonego przez organ I instancji, na podstawie dokonanej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w większości przedstawionego przez Centrum. Zdaniem Ministra, skarżący w okresie objętym postępowaniem zatrudniał 25 i więcej pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilitacji, nadto w jego skład wchodzi podmiot (Ośrodek Dokształcania i Doskonalenia Zawodowego w S.którego nie można zaliczyć do podmiotów wskazanych w art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilitacji. Tym samym, w ocenie Ministra, ostatnio powołany przepis nie znajduje zastosowania w sprawie. Powołał się na poglądy prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, które zdaniem Ministra potwierdzają trafność decyzji organu I instancji (zob. np. wyroki WSA w Warszawie: z 6 maja 2008 r., III SA/Wa 344/08 oraz z 31 marca2014 r., III SA/Wa 2436/13; wyroki dostępne są w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, adres: http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej także jako "CBOSA"). Wskazał, powołując się na poglądy wyrażane przez Trybunał Konstytucyjny (zob. postanowienie TK z 24 stycznia 1999 r., sygn. akt Ts 124/98; Lex Polonica 338381), że żadna z form wykładni i rozumowania prawniczego nie może zmieniać oczywistego zapisu przepisu prawnego. Celem wykładni nie jest tworzenie norm czy ich modyfikacja, lecz ustalenie treści norm wysłowionych w analizowanych przepisach (zob. postanowienie TK z 26 marca 1996 r., sygn. akt W 12/95). Zdaniem Ministra, pracodawca chcąc korzystać z przywileju zawartego w art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilitacji nie może prowadzić działalności w żadnym innym zakresie niż prowadzenie podmiotów określonych w tym przepisie. Minister zauważył jednocześnie, że Powiatowe Centrum Edukacji i Kompetencji Zawodowych w S. nie należy do placówek wskazanych w art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilitacji. Tym samym za prawidłową Minister uznał decyzję organu I instancji. Za chybione uznał zaś zarzuty odwołania. Skoro skarżący poza placówkami oświatowymi prowadzi również Ośrodek Dokształcania i Doskonalenia Zawodowego w S. to zastosowania w sprawie nie znajduje art. 21 ust. 2b ustawy o rehabilitacji, który mógłby mieć zastosowanie tylko wówczas, gdyby zespół placówek tworzyły wyłącznie jednostki, o których mowa w tym przepisie. Wpływu na wynik sprawy nie wywiera także argument, iż tylko część pracowników PCEiKZ (ok. 10 osób) jest bezpośrednio zaangażowana w działalność Ośrodka Dokształcania i Doskonalenia Zawodowego w S.. Minister nie podzielił zatem stanowiska wyrażonego przez U.A. jako Pełnomocnika Rządu do spraw bezpieczeństwa w szkołach (Sekretarza Stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej) w piśmie z [...] lutego 2015 r. załączonym do odwołania. Podkreślił, iż stanowisko wyrażone w tym piśmie nie stanowi wykładni prawa i nie wiąże organów prowadzących postępowanie w niniejszej sprawie.