Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Maciej Kurasz, Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Protokolant Ewa Chojnacka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2010 r. sprawy ze skargi Rady Gminy B. na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w W. z dnia 6 stycznia 2010 r. nr 4/K/10 w przedmiocie stwierdzenia nieważności w części uchwały nr 118/XXVII/09 Rady Gminy B. w sprawie zwolnień w podatku od nieruchomości oddala skargę
W dniu 11 grudnia 2009 r. została doręczona Regionalnej Izbie Obrachunkowej w W. Uchwała Nr 118/XXVII/09 Rady Gminy B. z dnia 3 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień w podatku od nieruchomości.
W uchwale tej Rada Gminy B. zwolniła z podatku od nieruchomości m.in.:
-budynki mieszkalne i budynki pozostałe zajęte na potrzeby gospodarstw domowych, w których podstawowym źródłem utrzymania jest emerytura i renta.
Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w W. uchwałą z dnia 6 stycznia 2010 r. nr 4/K/10 stwierdziło nieważność § 1 ust. 1 pkt b Uchwały Nr 118/XXVII/09 Rady Gminy B.
W uzasadnieniu wskazało, iż wprowadzone przez Radę Gminy zwolnienie podatkowe pozostaje w sprzeczności z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. nr 121, poz.844 z póżn. zm)zwana dalej "u.o.p.l.".
Przepis ten w sposób jednoznaczny wskazuje, iż rada gminy może uchwalić zwolnienia o charakterze przedmiotowym, co oznacza, że wprowadzone w drodze uchwały zwolnienia od podatku powinny wiązać się z określonymi cechami szeroko rozumianego przedmiotu opodatkowania, a nie podmiotu podatku (podatnika).
W świetle powyższego uznać należy, że wskazanie w badanej uchwale gospodarstw domowych, których źródłem utrzymania jest emerytura lub renta, a tym samym określenie w czyim posiadaniu znajduje się przedmiot opodatkowania - oznacza wprowadzenie zwolnienia przedmiotowo-podmiotowego. Rada Gminy nie miała do tego stosownej delegacji ustawowej.
Norma prawna zawarta w art. 7 ust, 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych ogranicza się bowiem do przedmiotu zwolnienia (tego co zwalnia się od podatku, a nie kogo zwalnia się od podatku).
Ustanowienie przez Radę Gminy takich zwolnień podatkowych jest sprzeczne również z art. 32 i 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, w myśl których obowiązuje zasada równości wobec prawa, a określenie kategorii podatników zwolnionych z podatku następuje w drodze ustawy.
W dniu 29 stycznia 2010 r. Rada Gminy B. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą uchwałę.
Skarżąca w uzasadnieniu skargi podniosła, iż stosownie do treści art. 7 ust. 3 u.p.o.l Rada Gminy może wprowadzać inne zwolnienia przedmiotowe niż określone w ust. 1 oraz w art. 10 ust.1 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U, Nr 188, poz. 1840 ze zm.), a zatem nie ma żadnych kryteriów ograniczających Radę Gminy w uchwaleniu tego zwolnienia. Ustawodawca pozostawił Radzie Gminy dużą swobodę w określaniu zwolnień. Rada Gminy nie może wprowadzić jedynie zwolnień generalnych od podatku od nieruchomości, które zwolniłyby od podatku wszystkich ustawowych podatników. Rada gminy upoważniona jest do zwolnienia określonych grup podatników na podstawie upoważnienia wynikającego z art. 7 ust. 2 u.p.o.l w brzmieniu obowiązującym do końca 2002r. (wyrok SN z dnia 21 września 1994r, III ARN 44/94, OSNP, Nr 11, poz. 168)
W ocenie skarżącej w § 1 ust. 1 lit. b uchwały Rada Gminy zwolniła od podatku od nieruchomości budynki mieszkalne i budynki pozostałe czyli dokonała zwolnienia od podatku o charakterze przedmiotowym. Pozostała treść zwolnienia mówiąca o zajmowaniu budynków na potrzeby gospodarstw domowych oraz o źródle utrzymania tych gospodarstw określa rodzaj budynków objętych zwolnieniem. Ponadto skarżąca wskazała, że skoro ustawodawca w art.7 ust.1 pkt 13 u.p.o.l. zwolnił od podatku budynki i budowle zajęte przez grupę producentów rolnych na działalność statutową to takie samo prawo do równego traktowania przez władze publiczne mają budynki mieszkalne i budynki pozostałe zajęte na potrzeby gospodarstw domowych, w których podstawowym źródłem utrzymania jest emerytura lub renta. W oparciu o powyższe w ocenie skarżącego Uchwała Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej jest błędna, a przedmiotowa Uchwała Rady Gminy B. nie narusza art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a także nie jest sprzeczna z art. 32 i 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.