W rozumowaniu organu stanowiącego doszło do nieprawidłowego utożsamienia "sposobu pobierania opłaty", a więc sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego przez parkującego, z dowodami (w postaci biletu, abonamentu czy też wydruku z parkometru), które mogą służyć do wykazania uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Ustalenie sposobu pobierania opłaty, który po stronie parkującego stanowi sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, może bowiem polegać np. na określeniu, że opłatę za parkowanie należy uiścić gotówką do rąk osoby upoważnionej przez zarządcę drogi, na wskazaniu rachunku bankowego, na który miałaby być przelana kwota, na wydzieleniu odpowiednich automatów (parkometrów) przyjmujących takie opłaty, na oznaczeniu placówek handlowych, w których można wykonać zobowiązanie pieniężne z tytułu płatnego parkowania czy też na dokonaniu zapłaty przez Internet.
"Sposobem pobierania opłaty", a więc sposobem spełnienia świadczenia pieniężnego przez podmiot zobowiązany, nie jest natomiast w żadnym razie "wyłożenie abonamentu, identyfikatora "O", wydruku z parkometru wewnątrz pojazdu za przednią szybą lub nie naklejenie identyfikatora "T" wewnątrz pojazdu na przedniej szybie, w sposób umożliwiający ich odczytanie z zewnątrz", gdyż tego typu zachowania mogą stanowić co najwyżej dowód (jeden z możliwych) zapłaty. Przyjęte w § 8 ust. 4 uchwały uregulowanie zrównuje "nieuiszczenie opłaty", obwarowane opłatą dodatkową (art. 13f ust. 1 u.d.p.), z nieumieszczeniem odpowiedniego znaku (biletu, abonamentu, wydruku z parkometru) za przednią szybą pojazdu, tratując to ostatnie jak "niewniesienie opłaty za parkowanie", które także podlega sankcji w postaci opłaty dodatkowej, co jest sprzeczne z dyspozycją zarówno art. 13f ust. 1 i 2 u.d.p.
W kwestionowanym uregulowaniu Rada Miejska przekroczyła zakres upoważnienia ustawowego (art. 13f ust. 2 u.d.p.) do określenia "sposobu pobierania opłaty" za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, wprowadzając przy tym niedopuszczalne domniemanie, według którego nieumieszczenie dowodu opłaty za przednią szybą pojazdu w miejscu widocznym, jak też umieszczenie go w sposób uniemożliwiający bezpośredni odczyt z zewnątrz pojazdu jest równoznaczne z nieuiszczeniem opłaty parkingowej. Tymczasem nie można wskazać ustawowego upoważnienia dla rady gminy do pobierania opłat dodatkowych z innego tytułu aniżeli nieuiszczenie opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania, w tym w szczególności za nieumieszczenie lub wadliwe umieszczenie dowodu opłaty parkingowej w pojeździe (zob. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 17 marca 2010 r., II SA/Go 111/10). Przesłankę ustawową do obciążania opłatą dodatkową podmiotów parkujących pojazdy samochodowe na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania stanowi stwierdzenie obiektywnie istniejącego faktu parkowania pojazdu bez uiszczenia opłaty parkingowej, nie zaś domniemanie wysnute na podstawie okoliczności umieszczenia lub nieumieszczenia stosownego dowodu opłaty.
W kontekście poczynionych wywodów należy zgodzić się ze stanowiskiem organu nadzoru, że § 8 ust. 4 uchwały został zbudowany z istotnym naruszeniem prawa, a mianowicie art. 13f u.d.p. i art. 7 Konstytucji RP, albowiem Rada Miejska W. przekroczyła delegację ustawową do określenia sposobu pobierania opłat, uchybiając konstytucyjnej zasadzie działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa.
Z tych względów - stosownie do dyspozycji art. 147 § 1 u.p.p.s.a. - należało orzec jak w sentencji wyroku.